Mission Impossible 2

Tytuł: Mission Impossible 2

Pairing: MinKey, odrobina JongTae i 2mina

Rodzaj:  fluff, smut, angst akcja, AU

Ostrzeżenia: przekleństwa, sceny erotyczne

część 1|

2/2

            Kim mieszkał w luksusowym mieszkaniu niemal na szczycie drogiego apartamentowca. Zanim do niego dotarł musiał porozumieć się z nim przez telefon, wraz z przysłuchującym się rozmowie strażnikiem. Jakoś nikt mu nie wierzył, że jest gościem jednego z nadzianych mieszkańców. Nie miał pojęcia co sprawiło, że znalazł się w takiej niezręcznej sytuacji, czy to to, że był cały na czarno, czy może fakt, że po prostu tak wyglądał, czy… co? No chyba nie chodziło o jego status materialny, bo czym jak czym, to tym mógł się poszczycić – jeśli fura, którą kazał odprowadzić na podziemny parking nie była dostatecznym dowodem, to nie miał pojęcia co nim mogło być. Co, miał wyciągnąć portfel? Czy wyciąg z konta? Tak tak, już leciał, sekundka, już zaraz pokaże te wszystkie nielegalne transakcje i przelewy.

             Ledwo dotarł na odpowiednie piętro, a już został przyparty do muru i mocno pocałowany. Nie ukrywał, był tym mocno zaskoczony, ale już od pewnego czasu miał niezłą chętkę na tego gościa, więc nie miał zamiaru się wyrywać. Wręcz przeciwne, zmienił ich pozycje i teraz to on mocno dociskał go do kremowej ściany, dłońmi błądząc pod jego koszulką. Delikatnie zarysowane mięśnie, nie takie jak jego, ale też całkiem ładne, ocenił, przenosząc rękę na tył jego głowy, wplątał palce w blond kosmyki i zachłannie badał jego podniebienie, kolanem ugniatając męskość. Podobał mu się przeciągły jęk, jaki wydostał się z gardła Kima oraz przyśpieszony oddech, gdy się od niego oddalił. Zaśmiał się pod nosem; tym razem to on był górą, zdecydowanie. I zamierzał mu do udowodnić.

            – Nie podoba mi się to, jak zachowujesz się w stosunku mnie – wymruczał mu do ucha, a potem łapiąc za jego włosy, rzucił go na kolana. Upadek sprawił, że jego kolana twardo uderzyły o podłogę, a sam Kibum zmrużył wściekle oczy, gdy stracił w wyniku tego kilka tlenionych pasm. Zaciskając zęby spoglądał prosto na twarz Choi, który wciąż uśmiechał się zadowolony z siebie. Zupełnie jak sam Kim, dokładnie wtedy, gdy Minho uganiał się za nim przez pół miasta, omal nie wypluwając przy okazji z siebie płuc, zapewne z wątrobą i w porywie z jelitami.           

            – I co w związku z tym?

            – No nie wiem. Może powinieneś jakoś  odpokutować fakt, że nie mogłem na luzie pieprzyć się  z gościem z pracy, bo ty postanowiłeś wsadzić mi zostawić swój adres nad fiutem?

            – Co, chuj ci nie stanął?

            – Och, stanął, jak najbardziej. Taemin zna się na rzeczy. Ale ty nam to przerwałeś i twoja już głowa w tym, żeby to zakończyć.

            – Co? – przekręcił głowę zdezorientowany, a potem jego oczy rozbłysły. – Och, więc chcesz żebym ci obciągnął? Nie ma żadnego pro…

Resztę jego wypowiedzi przerwało mu nagłe przyciągnięcie jego głowy do krocza Minho, oraz dodatkowo, jakby to jeszcze było mało, zimny dotyk lufy na skroni. Wzdrygnął się ledwo zauważalnie, a potem doszedł do wniosku… że klęczenie przed tym człowiekiem, mając przed sobą jego na wpół pobudzonego penisa, podczas, gdy on celuje do niego z broni jest cholernie… podniecające.

            Oblizał powoli wargi, zerkając w górę na spokojną twarz Choi, a potem przeciągnął językiem po wypukłości, czując szorstki materiał spodni, nie pozwalający mu poczuć prawdziwej wielkości penisa, który, jak mu się wcześniej wydawało, był naprawdę duży. Przygryzł wargę na samą myśl, a potem chwycił zębami suwak, powoli odsuwając rozporek. Rozbrzmiał niepokojąco, ale nie myślał o tym, za to zajął się obcałowywaniem wciąż skrytej za niepotrzebnym materiał cienkich bokserek, męskości. Zassał się w jednym miejscu, a Minho sapnął. Zadowolony skubnął jeszcze w tym samym miejscu, a potem, wciąż używając do tego tylko ust, zsunął ostatnią część dolnej garderoby z pośladków mężczyzny. Lufa docisnęła się jeszcze bardziej do jego skroni, prawdopodobnie zostawiając niewielki, jak mu się wydawało, okrąg na jego skórze. Szybko wyrzucił to z myśli, za to uchwycił przyrodzenie w dłoń i przesuwając po nim ręką, zaczął głośno pomrukiwać. Miał swój własny plan co do tego, jak miał się skończyć ten wieczór i właśnie to miało do tego doprowadzić. Dlatego też, nie cackając się niewiadomo jak, polizał wzdłuż całej długości trzonu, zassał się na chwilę na samym czubku, a potem włożył go do ust. Och, był rzeczywiście taki duży. Wsuwając go wciąż głęboko w siebie, niemal do gardła, słyszał jak Minho dyszy, mamrocząc coś niewyraźnie pod nosem. Uśmiechnął się półgębkiem, łapiąc za jądra i ugniatając je lekko, zatoczył językiem po czubku penisa. Wydawało mu się, że mimo wszystko Choi jest już dość blisko, jakby to ładnie ująć – spełnienia. Dlatego włożył go sobie ponownie głęboko w usta, wyczyniając językiem cuda, a potem mocno się na nim zassał. Druga dłoń Minho przyciągnęła go tak blisko siebie, że niemal zadławił się jego penisem, jak i spermą, która wytrysnęła. Zmuszony był ją przełknąć, ale zrobił to z seksownym uśmiechem na ustach, pozwalając, by jej część wypłynęła kącikiem ust. Niemal sparaliżowany brunet wpatrywał się w niego z takim wyrazem twarzy, jakby zamierzał go rozciągnąć właśnie w tej chwili na podłodze i wziąć mocno i brutalnie, aż do upadłego, do ochrypłego krzyku spełnienia. Tak, to chyba był powód, dlaczego nawet nie zauważył, ze Kibum wyrwał mu broń z ręki i wycelował w jego krocze.

            – Teraz powianiem odstrzelić ci jaja – parsknął rozbawiony, trącając obwisłego penisa lufą. – Odstrzelę ci jaja, a potem będziesz sobie mógł co najwyżej pooglądać porno w telewizji, bez najmniejszej szansy na to, żeby się nawet spuścić. Co, Choi? Pasuje ci?

            – Co ty do diabła robisz? – wyrzucił z siebie jedynie zdławionym głosem, z przerażeniem spoglądając w dół, jak Kibum przeładowuje broń z szatańskim uśmiechem na twarzy.

            – No przecież mówię.

            – D-dlaczego?

            – Och, sam nie wiem… Dla kaprysu prawdopodobnie. Wkurzasz mnie.

            – Key…

            – Nie bądź dzieckiem, Choi. To tylko chuj.

            – Ale…

Kim zachichotał, po czym niespodziewanie odłożył broń, lekko ucałował Minho w podbrzusze i wspiął się na równe nogi, całując go zachłannie. Tym razem to on był górą, gdy trzymał go dłońmi za boki głowy, oblizywał jego wargi, przygryzał wargi. Pociągnął go na kanapę, tam na nią niemal rzucił i zasiadł na jego kolanach, wciąż nie przerywając pocałunku. Wiercił się na jego udach, drażniąc ponownie penisa Choi, ale jakoś przede wszystkim chodziło mu o to zbliżenie, o usta przy sobie, dłonie blisko, klatki ocierające się o siebie, powodując powstawanie iskier gorąca, rozchodzących się po ich ciele wraz z dreszczem.

            – Och, Minho – wymamrotał Kim, odrywając się na chwilę i  biorąc oddech. Choi w odwiedzi zacisnął dłonie na jego pośladkach, ugniatając obie półkule lekko, za to Key składał szybkie cmoknięcia na jego twarzy, na spoconym czole, perfekcyjnym nosie, na policzkach, brodzie, potem przyssał się do grdyki, która zadrgała, gdy Minho ciężko przełykał ślinę. On sam wtargnął już palcami w spodnie chłopaka i gładził przerwę między pośladkami, marząc o dotarciu do kuszącej gorącem dziurki. 

            – Jeszcze nie – wydyszał blondyn, po czym powrócił do jego ust. Wargi obojga były już spuchnięte, zaczerwienione, ale to im nie przeszkadzało, całowali się namiętnie dalej, szybko, wariacko, nieuważnie.  – Czekaj. Przyniosę coś.

            Gdy tamten poszedł, Minho, już kompletnie rozbity, rozciągnął się na kanapie. Jego penis znów stał na baczność, gotowy by poznać ciasnotę wnętrza Kim Kibuma, wydaje się, że najlepszego i najniebezpieczniejszego kochanka, jakiego dotąd miał. Myślał, że wybierając drani na krótkie przygody, trafia jedynie na wykwintny towar. Widocznie się pomylił, bowiem Kim Kibum był już  bardzo blisko piekła. Podejrzewał, ze podczas seksu wychodził z niego prawdziwy diabeł i właśnie to chciał sprawdzać. Nawet ta zagrywka z bronią, gdy na chwilę zamarł, przerażony. To było najgorsze, co by się mogło mu przytrafić, ale teraz oceniał to jako jakiś element gry wstępnej tego niebezpiecznego chłopaka i w sumie… całkiem mu się to podobało. Tak jak to, że teraz szedł do niego, kusząco kołysząc biodrami, w rękach trzymając dwa kieliszki z winem.

            – Już jestem, Minho – wymruczał. – Możesz wyjąć coś z mojej tylnej kieszeni? – Nie odwrócił się, by ułatwić mu zadanie, a wręcz przeciwnie, wydawał się nawet oddalać. Sięgnął jednak w tamtą stronę, powoli przebiegając palcami po biodrze, by wysunąć stamtąd niewielką tubkę żelu nawilżającego.  Spojrzał na nią, przesuwając językiem po spierzchniętych wargach, z utęsknieniem czekających na kibumowe usteczka, tak słodkie, a jednocześnie ostre. – Och, bardzo dobrze. W nagrodę dostaniesz coś na rozluźnienie.

            Wino było półwytrawne, jednocześnie gorzkie i lekko słodkawe. Skosztował go, po czym stwierdził, że nie ma co się bawić w konesera napojów alkoholowych, podczas gdy powoli odpinający guziki swojej koszuli Kibum siedzi przed nim, na niskim stoliku, obdarzając go mało niewinnym spojrzeniem,  i resztę dopił jednym haustem. Na skutki nie trzeba było długo czekać. Kim uśmiechał się z wyższością, gdy po jakichś pięciu minutach Minho ciągnął się za włosy i przecierał oczy, a z jego ust wydobywał się nieskładny bełkot. A później, niby tak po prostu, z  niewiadomo jakiego powodu, stracił przytomność.

            Pierwsze co zobaczył, gdy odzyskał przytomność, był Kibum w samych bokserkach i w rozczochranych włosach. Jego oczy połyskiwały, po części figlarnie, a po części jako zapowiedź jakiegoś strasznego bólu, który mógłby nawet przerazić tego najlepszego. Minho zadrżał, a jego wzrok powoli zsunął się z rozchylonych warg mężczyzny na jego blade dłonie z długimi placami. Były smukłe i chyba wręcz stworzone do trzymania SIG Sauer P226. Owszem, właśnie to trzymał, lecz jakby broń drżała, niepewna, czy rzeczywiście ma wystrzelić.

            Wrócił z powrotem do jego twarzy. Wyglądał na zdeterminowanego, ale jego oczy wydawały się być wypełnione niepokojem, tym dziwniejszym, że przecież tym się trudnił. Zabijał ludzi na zlecenie, bez skrupułów. Co się zmieniło? On sam? Obiekt, który miał wyeliminować? Rozkaz…?

            – Czemu się zatrzymałeś? – zapytał cicho, czując, że jego nadgarstki oraz nogi są skrępowane. Chociaż, jeśli miał być szczery, to coś, co było w winie, sprawiło, że choćby chciał, za nic by się nie poruszył. Mimo że siedział, czuł, że jego nogi są jak z galarety.

            – Nie ruszaj się – niemal krzyknął, a jego głos przesycony był paniką. Zachowywał się jak nowicjusz, a nie profesjonalny morderca.

            – No przecież się nie ruszam – odparł, czując odrobinę rozbawienia, że chociaż to w jego stronę jest wycelowana broń, to czuje się pewniej niż sam Kibum. Nie miał w końcu już nic do stracenia. Może i chłopak teraz się wahał, ale nie miał wątpliwości, że tą sytuację dokładnie zaplanował, począwszy od gonitwy na mieście, poprzez liścik w bokserkach, na groźbie odstrzelenia penisa skoczywszy. Przyznawał, aczkolwiek cokolwiek niechętnie, że nie doceniał go. Był dużo lepszy niż na początku sądził. On sam nigdy nie bawił się w takie wyrafinowane formy zabójstw, po prostu brał broń i strzelał. Chociaż sądził, że bawi się ofiarami, Key był w tym zdecydowanym mistrzem. –  Nawet nie mogę – dopowiedział gorzko.

            – To dobrze, to dobrze – mruknął, nerwowo oblizując wargi. Zamrugał kilka razy powiekami, po czym opuścił dłoń. Pistolet zwisał smętnie, może i naładowany, ale jakby bezużyteczny.

           – Kibum? Nie ukrywam, jak dla mnie to całkiem fajnie, że nie chcesz mnie zabić, ale to odrobinę wkurzające. – Na zewnątrz pozostał obojętny, ale właściwie był już niemal całkowicie pewny, ze raczej przeżyje dzisiejszą wizytę u Kibum. Hmm, właściwie nie pogardziłby też jakimś ciekawszym zwieńczeniem nocy, niż czekanie aż jego ciało przestanie być sparaliżowane, a potem zwyczajne wyjście z mieszkania Kima, jakby ten wcale nie próbował go zabić.

            – Daj mi chwilę – warknął, siadając na stoliku i rozkładając szeroko nogi. Wpatrywał się w podłogę, jakby to miało mu cokolwiek pomóc, za to jego klatka piersiowa unosiła się szybko.

            – Denerwujesz się?

            – CZY TY SIĘ, KURWA, NIE MOŻESZ PO PROSTU ZAMKNĄĆ?!

Gdyby mógł, zapewnie uniósłby pokojowo ręce. Ale nie mógł. Więc tylko wykrzywił wargi i wzruszył ramionami. Ta sytuacja robiła się krępująca.

            Kibum przez dłuższą chwilę siedział w tej samej pozycji, wpatrując się raz w podłogę, raz w swoje dłonie, czasami również zerkał na SIG Sauer, może licząc, że pomoże, ewentualnie wznosząc prośby do nieba. Albo do piekła, Minho zgadzał się, że Kibum raczej mógł liczyć bardziej na układy z Lucyferem niż Bogiem. Allachem. Buddą. Gołodupcem ze strzałami. A nie, ten to się chyba w tych  rozgrywkach nie liczył. 

            – MIAŁEŚ SIĘ ZAMKNĄĆ!

            – No, ale czy ja coś mówię? – zdziwił się, unosząc wysoko brwi.

            – Nie, ale czuję, że narzekasz w myślach.

            – No, a co mam robić? Właśnie siedzę pół nagi, przy czym mówimy tu raczej o dolnej połowie ciała, na którą, co prawda, można sobie popatrzeć, ale nie mam w zwyczaju wystawiać ją na widok publiczny, na twojej kanapie, a ty w najlepsze, co ciekawe, również półnagi, aczkolwiek bardziej poprawnie politycznie, zasiadasz sobie na stole i obmyślasz, czy mnie zabić, czy też ewentualnie nie. Wyjaśnisz mi tą anomalię?

             – Nie?

            – Tak myślałem.

Przez chwilę siedzieli w ciszy.

            – Dlaczego nie mogę cię tak po prostu zabić?

Wzruszył ramionami z cwaniackim uśmiechem.

            – Bo w głębi duszy jesteś porządnym gościem?

            – Kpisz sobie?

            – No – przytaknął, uśmiechając się szeroko, a potem sprawnie rozplątał się z lin, obserwowany przez blondyna, ale nadal nie ruszał się z siedziska. – Albo po prostu masz ochotę żebym cię zerżnął, co będzie bardziej niż niemożliwe, gdy będę martwy. No chyba, że jara cię nekrofilia, wtedy to już…

Przerwał mu wystrzał.

            – Wydawało mi się, że siedzę trochę bardziej na lewo.

Kolejny wystrzał.

            – Seks pod prysznicem na zgodę?

Strzał. Ciekawe ile jeszcze miał kul. SIG Sauer P226 miał magazynek na 15 naboi, o ile dobrze pamiętał.

            – Nie pod prysznicem? To może na stole?

Znów.

            – Ale, że w łóżku? Przecież to do cna normalne.

Wcale się nie zdziwił, gdy po raz kolejny usłyszał wystrzał.

            – Ej, Kibum, prawie odstrzeliłeś mi fiuta!

            – A wolisz, żebym wpakował ci kulkę w ten pusty łeb?

            – Kibum!

Strzał.

            – Chybiłeś, kochanie.

            – Czekam na ciebie pod prysznicem. Lepiej żebyś tam był za pięć minut, Choi Minho.

            Kibum bez ubrania prezentował się całkiem przyzwoicie. Kibum bez ubrania, w strugach gorącej wody jeszcze lepiej. Kibum bez ubrania, w strugach gorącej wody, z potężnymi rumieńcami na twarzy, głową odchyloną do tyłu i częściowo pobudzonym penisem to był za to widok, który chyba już nigdy nie wyjdzie mu z głowy, przyznał, odsuwając szklane drzwi od kabiny i, całkowicie nagi, dołączył do niego.   Nie chciał być brutalny, nie dziś. Może to dlatego, że zobaczył jak całkiem bezradny Key próbuje wypełnić powierzone mu zadanie? Nie był głupi, wiedział, że i on zapewnie czuje wiszącą nad nimi groźbę. Im trudniej było im do siebie strzelić, tym większe prawdopodobieństwo, że zrobi to ktoś inny. Och, miał tą świadomość, ale nie chciał o tym myśleć, nie teraz, gdy blondyn odwrócił się do niego, zarzucił mu ręce na ramiona i przyciągnął do siebie w pocałunku. To było coś rozpaczliwego, ale jednocześnie słodkiego. Pieścił jego usta, ale nie mocno, nie chciał go skrzywdzić. Delikatnie przesuwał wargami po tych jego, potem rozchylił je własnym językiem i nim badał jego wnętrze, bawił się jego organem, pozwalając mu na chwilę dominacji. Błądził dłońmi po spiętych plecach, lekko je masując, pokazując ślady tej  czułości, o którą sam siebie by nie podejrzewał. Dawno temu przestał być miłym, kochającym kochankiem, a jednak dla Kibuma… chciał zrobić tak wiele.

Sięgnął do tyłu, po żel pod prysznic i nalał niewielką ilość na swoje dłonie. Wciąż go całując, czule i nieśpiesznie, okrężnymi ruchami mył jego plecy i pośladki Kibuma, od czasu do czasu drapiąc delikatną skórę, subtelnie zataczając placem koła wokół odbytu chłopaka. Słyszał jego ciche westchnienia, czuł też przyjemny ciężar jego głowy, gdy położył ją we wgłębieniu pomiędzy ramieniem a szyją. Uśmiechnął się delikatnie i złożył lekkie, tak niepodobne do swoich wcześniejszych doświadczeń, muśnięcia na bladej skórze jego szyi. Kibum mruknął, po czym uchwycił jego ręce w przegubach i naprowadził na swoje biodra. Przylgnął do ciała wyższego mężczyzny, pokazując mu jak bardzo go pragnie, ale sam pozostawał dziwnie spokojny, jakby dopiero co nie toczył z samym sobą walki, tak ciężkiej, że niemal doprowadzała go do szaleństwa. Zamiast tego znów go całował, chwytając jego twarz po bokach, desperacko pragnąc być coraz bliżej, jeszcze bliżej, stopić się w jedno ciało, rozgrzewając siebie nawzajem. Chłonął jego bliskość, która tak szybko, zbyt szybko zostanie mu odebrana.

Dokończył mycie jego ciała, badając każdy zakątek, słuchał przytłumionych jęków mężczyzny, który niemal dławił się gorąca wodą, a potem pozwolił mu na to samo. Odchylał z przyjemności głowę, gdy drobne dłonie Kibuma przemierzały jego ciało, pieszcząc każdy centymetr, składając delikatne pocałunki w najróżniejszych miejscach. Nie popędzał go, był tak samo spokojny jak on przed momentem, gdy tylko na niego czule patrząc pozwalał mu na obmywanie własnego ciała. Wiedział, że to będzie jedyna tak okazja, gdy wyglądają jak kochająca się para. Czy kiedykolwiek mogłaby być pomiędzy nimi miłość…? Och, sam nie był pewien. On nie kochał. Nigdy mu się to nie zdarzyło. Ale miał teraz przed sobą Kibuma, który przecież próbował go zabić i wcale nie chciał wyciągnąć broni i wpakować mu kulki w skroń. Chciał za to trzymać go w ramionach, szeptać urocze bzdury do ucha, położyć się w jednym łóżku i obserwować jego spokojną, zanurzoną w nocnych marzeniach twarz. Czy to już było źle? Nie mógł zmienić się przez tak krótki czas.

Nie zanurzał się jednak zbyt w myślach. Na to będzie jeszcze czas. Zamiast tego chwycił go pod pośladkami, pozwalając, by oplótł go nogami i zaniósł  na łóżko w sypialni. Ten spoglądał na niego ufnie, ze słodkim uśmiechem na ustach, pozwalając, by śliska pościel przyklejała się do jego ciała, tak jak mokre, jasne kosmyki. Wyciągnął do niego ręce, nie chciał czkać. Nie był już taki cierpliwy. Zatem Minho niemal położył się na nim, po raz kolejny smakując jego usteczek, słysząc ciche pomruki, gdy dłońmi zmierzał do jego klatki piersiowej. Dotykał jego delikatnych mięśni, szczypał sutki, a tamten wiercił się pod jego ciałem, niechcący, a może wręcz przeciwnie, drażniąc jego męskość. Jego ciche posapywanie jasno mówiło Choi, że właśnie tego on chce,  że nic nie dzieje się przeciwko niemu. Dlatego też zsunął się jeszcze niżej i otoczył ustami przyrodzenie blondyna, chcąc sprawić mu taka przyjemność, jak on mu wcześniej. Może nie był w tym taki jak on, właściwie robił to tylko kilka razy, ale to nie było najważniejszy. Patrzył tylko na Key, na jego wykrzywioną w słodkim grymasie twarz,  na jego rozchylone, drżące usteczka. Słyszał jak szeptał cicho jakieś bzdury, jak językiem nawilżał spierzchnięte wargi. Uwielbiał go. Już teraz. Może to tylko ten jeden wieczór, a może miało ich być więcej. Nie powinien się tak zachowywać, nawet jeśli dla niego zawsze priorytetem był tylko seks. Bo to, co się działo teraz, to nie był tylko seks. Ale co…?

            W końcu drżący Kibum nakazał mu przestać, więc odsunął się, mocno ucałował jego wargi, a potem uniósł jego jedną nogę i wsunął w jego otwór palec, uprzednio oblany żelem nawilżającym, którego miejsce przechowywania Kim ledwo mu wyjąkał. Dlatego teraz też pozwalał by gorące okręgi mięśni zaciskały się na jego palcach. Jednym, dwóch, w  końcu trzech, nawet czterech, aż chłopak urywanym głosem powiedział mu już. Posłuchał go. Posłuchał go, bo sam już ledwo się powstrzymywał. Uniósł jego drugą nogę, po raz kolejny użył żelu, by następnie wejść niego płynnym ruchem. Kibum krzyknął, więc przesunął w uspokajającym geście wzdłuż jego uda, by następnie zacisnąć dłoń na jego męskości, odwracając jego uwagę od bólu.

            Potem był jedynie czas na krzyki, na jęki, na pot spływający po ciele, mieszający się z wodą spod prysznica. Kibum drżał, z jego gardła wyrywały się coraz bardziej niewyraźnie słowa, ale gdy szczytował, a razem z nim drugi mężczyzna, z jego ust wyrwało się wyraźne Minho. Sam Choi zamarł w tym momencie. Nikt nigdy nie wypowiedział jego imienia w takiej sytuacji. Niemal się tym chełpił, że jego seks zawsze był brutalny, niegrzeczny, dość często kończył się niemal tragicznie. Ale nie teraz. Teraz wysunął się, podpełzł bliżej, po czym pozwolił mu na przytulenie się do siebie, jakby naprawdę byli najlepszymi, kochającymi się kochankami.

***

            Nie spodziewał się spotkać go, tak po prostu na ulicy, gdy szedł sobie z papierosem w ustach oraz butelką wody w ręce. Właśnie, tylko że właściwie wyglądał jak zwykły mieszkaniec Seulu, który o siódmej rano wyszedł na spacer, a nie ten sam mężczyzna, który poprzedniego dnia celował w niego z SIG Sauera. Aż dziwne, że nie ciągnął na smyczy jakichś dwóch pudli, które dreptałyby przy jego nodze, wybiegając od czasu do czasu na przód, by obwąchać małe, usychające drzewka przy chodniku. Tych jednak nie było, za to zobaczył całkiem przyjemnie wyglądającego blondyna w szerokiej bluzce ze SpongeBobem  i w błękitnych spodniach. Na ramieniu przewieszona miał torbę, która kiwała się  w rytm jego kroków. Wydawał się być całkowicie zatopiony w myślach, gdy tak szedł przed siebie, nawet się nie rozglądając, przez co wpadł prosto na przyglądającego mu się Minho.

Czy Choi zrezygnował ze swojego nieco mrocznego wizerunku? Właściwie chyba tak. Miał dużo do przemyślenia po wczorajszej nocy, i tym dziwnym incydencie z bronią,  a także czułości, jaką wywołał w nim ten chłopak; dlatego też narzucił na siebie granatowy podkoszulek, dżinsy z dziurami na kolanach i białe trampki, nie mając ochoty grzebać po szafie w poszukiwaniu czegoś, co bardziej pasowałoby do jego charakteru. Wychodząc z domu, założył na głowę  czapkę i to chyba jedynie cudem, bo przez cały czas był nieprzytomny i nie do końca ogarniał co się dzieje wokół niego.

To był chyba powód, dla którego nawet się nie zdziwił, że Key na pierwszy rzut oka nawet go nie rozpoznał, zwłaszcza, że sam miał problemy z uświadomieniem sobie, że ten chłopak, który tak z nim pogrywał, może wyglądać tak zwyczajnie. No, zwyczajnie w porównaniu do jego „stroju zabójcy”, bo zwyczajnym samego w sobie na pewno nazwać go nie było można. Miał w sobie coś, czego Minho nie potrafił nazwać, ale to na pewno było czymś więcej niż byciem przystojnym.

            – Kibum – mruknął tylko, łapiąc go za łokieć. Mężczyzna patrzył na niego przez chwilę, omiótł jego sylwetkę nieco zdezorientowanym wzrokiem, po czym ruchem głowy wskazał mu, by poszedł za nim. A może po prosu zaprosił go na kawę, biorąc pod uwagę, że weszli do kawiarenki, która mieściła się tuż obok miejsca,  w którym się spotkali.

            – Myślałem, że raczej zaciągniesz mnie w pustą uliczkę i dasz w mordę – stwierdził Key, opierająca głowę na dłoni i spoglądając na niego. Wglądał na bardzo zmęczonego. Wręcz usypiał, gdy wciąż na niego spoglądając, niemal pokładał się na stole.

            – Położyłeś się chociaż spać? – zapytał. Nie rozumiał, dlaczego właściwie tak bardzo się nim przejmuje, przecież miał być jego wrogiem. Oni nie martwią się tym, czy ten drugi raczył pójść do łóżka, a wbijają im nóż w brzuch, w ostateczności wyjmują żołądek i wątrobę, by nafaszerować ciało materiałem wybuchowym.

            – Nie, nie  mogłem zasnąć po tym jak poszedłeś – wymamrotał i spojrzał na kelnerkę. Ta wdzięczyła się przed nimi, chyba nie do końca pewna kto jej się tu bardziej podoba – czy męski Minho, ze swym pierwotnym, dzikim spojrzeniem, czy delikatny, ale interesujący Kibum. – Poproszę podwójne expreso.

            – To samo – dopowiedział Choi, zły, że ta nie chce odejść od stolika i pozwolić im rozmawiać.

            – Zabijałeś tą biedną dziewczynę wzrokiem, jakby co najmniej właśnie zrzuciła majtki i rozłożyła tu nogi. Nie kręcą cię takie babki?

            – Nie kręcą mnie wcale.

Pokiwał głową, chyba jakoś specjalnie niezainteresowany dalszym drążeniem tematu. Był znużony, oczy same mu się zamykały, a kawa, która została im zaserwowana, oczywiście wraz z numerem telefonu na serwetce, wcale nie przyniosła zamierzonego skutku. Rzekłby nawet, że chciało mu się spać jeszcze bardziej. Dlaczego jednak nie poruszyli nawet do końca tematu poprzedniej  nocy, jakby właściwie nie miała miejsca?To jakim kochankiem był Minho… dawno takiego nie miał.

            – Kibum?

            – Tak…?

            – Masz na mnie zlecenie?

Kim uśmiechnął się delikatnie i odrobinę uniósł powiekę jednego oka, by zerknąć szybko na siedzącego naprzeciwko mężczyznę.

            – Mam – odparł krótko.

            – Nie powiesz nic więcej?

            – A co mam mówić? Sprawa jest jasna. Ty masz zabić mnie, ja ciebie. To tyle.

Chwila ciszy, podczas której obydwoje pogrążenie byli we własnych myślach.

            – Mogłeś zabić mnie wczoraj – zaczął Minho, mnąc w palcach serwetkę, którą zapewne miał użyć, by porozumieć się z cytatą kelnerką. – Dlaczego tego nie zrobiłeś?

Zyskał tym sobie całkowitą uwagę Kibuma, chociaż wydawało się, że wciąż jest jedną nogą w krainie snów.

            – Nie wiem – przyznał niechętnie, ospale mieszając łyżeczką swoją kawę, paskudztwo o gorzkim smaku. – Nie potrafiłem.

            – Przecież wiesz, że w ostateczności któryś z nas musi umrzeć.

            – No właśnie to wiem. Ale obawiam się, że to nie będziesz ty.

Minho upił łyk kawy, by po chwili ciężkiej ciszy unieść na niego wzrok i obdarzyć zmieszanym spojrzeniem czarnych oczu.

            – To samo mógłbym powiedzieć o tobie, Key.

***

            Był cokolwiek zdezorientowany. Zarówno tym, że przespał się z Key i było zajebiście, jak i tym że właśnie stał przed mieszkaniem Taemina, jego lamborghini Huracan LP 610–4 zaparkowane było na podziemnym parkingu, a on sam nie do końca wiedział, co właściwie tu robi. Od jego ostatniego spotkania ze swoją ofiarą-zabójcą minęło kilka dni, coraz bliżej był jego ostateczny termin, a jednak wgapiał się jak głupi w kawałek drewna. Czuł się niemal jakby dreptało za nim stadko cichych zabójców, a najlepiej to ci, których tak bardzo nie lubił w centrum, i tylko czekali, aż minie wyznaczony przez szefa dzień, by mogli go załatwić raz na zawsze. Nie sądził by miał być to Taemin, zatem czego on od niego chciał o trzeciej w nocy, gdy każdy normalny człowiek, nawet sam Choi Minho zazwyczaj śpi? Zazwyczaj śpi. Bo raczej rzadziej, niż częściej, ale teraz nie miał ochoty nawet iść do baru, ochlać się i pieprzyć z kimś w kącie. Mógłby iść do Key. Ale chyba… się bał.

            – Cześć, hyung! Co tak stoisz, rozgość się. Wyglądasz jakbyś kij połknął. Chociaż nie, to w sumie twój codzienny wygląd. Zresztą, jak było u tego Kim Kibuma? Albo nie odpowiadaj, najpierw siadaj, przyniosę ci coś co picia. Może być herbata? Prowadzisz, później też będziesz prowadzać, mam kaca, szef by mnie zabił jakbym znów rozwalił auto na akcji. Jakbyś nie wiedział, to zabieram cię ze sobą, przyda ci się trochę rozrywki. – Minho był już przyzwyczajony do potoku słów w wykonaniu tej słodkiej istotki, ale miał wrażenie, zż tym razem przeszedł samego siebie. Obserwował go zdumiony, siedząc na rogu czerwonego fotela, pasującego do wystroju pokoju jak pięść do oka. W tym czasie Lee krzątał się po kuchni, paplając w najlepsze. – Wiesz, dzwonił do mnie Onew hyung, pytał, czy go nie odwiedzę, ale chciał też, żeby przyprowadził ze sobą chłopaka. Nie chcę mu przedstawiać tego mojego, to jeszcze nie czas, w sumie nie  mam pewności, czy to wyjdzie. Sam wiesz. No i poza tym, mama też do mnie dzwoniła, chyba się zmówili, jakby nie mogli mi dać chwili wytchnienia. To, że hyung przyjeżdża co niedzielę na obiadki, wcale nie oznacza, że ja też muszę. Onew jest w ogóle nie asertywny, nie rozumiem. Ale no przecież pamiętasz, jak zabrałem cię na jeden taki obiad, co udawałeś mojego chłopka – wyrzucał z siebie coraz więcej słów, kładąc przed Minho duży kubeczek w kotki. Sam wziął szybki oddech, usiadł na zielonej kanapie i gadał dalej. – Ej, a może i tym razem pojedziesz ze mną, hyung i umma ucieszą się, że nadal jestem z tą sama sobą. Gorzej kiedy przedstawię im J…, no mojego chłopaka, ale sam wiesz, to on. A poza tym, uporałeś się w końcu z Kibumem? Podejrzewam, że było gorąco, nie zabraniam ci się z nim pieprzyć, ale to twoje zadanie. W końcu ktoś się dowie, że łączy cię nieodpowiednia relacja z nim. Ja się tylko martwię, hyung, nie patrz tak na mnie…

            – STOP, Minnie. Jadłeś czekoladę, czy piłeś kawę?

            – Jadłem czekoladki z nadzieniem kawowym – odparł niechętnie, ale zaraz się ożywił. – Widzisz, idealnie pasujesz, żeby udawać mojego chłopaka. Znasz mnie i w ogóle…

Choi przewrócił oczami, a potem po prostu sięgnął po kubek i napił się herbaty. Taemin lubił akurat ten napój i ilekroć Minho u niego bywał, miał okazję poznawać nowe, ciekawe smaki. Co prawda, nigdy mu się nie przyznał, że czego jak czego, ale herbaty, to on nie cierpi, ale wolał nie zginąć z reki tego dzieciaka. Już mu wystarczyło, że ma na karku swojego własnego zabójcę i niewątpliwą karę szefa.

            – Lepiej powiedz mi na jaką to misje mnie zabierasz.

            – A, to… – Zamyślił się, podpierając brodę na dłoni. – Mamy załatwić jakiegoś podtatusiałego facia, który domyśla się, że jego młoda kochanka ma kogoś na boku.

            – Rozumiem, że wynajęła nas ta kochanka?

            – Jasne. Chce kasy.

            – No to tak jak my – stwierdził, po czym wstał i skierował się do kuchni. – Masz tu w ogóle jakąś kawę?

            – Jasne, poszukaj sobie. – Wyszczerzył się radośnie. – Dostałem ostatnio od hyunga zieloną kawę, nie wiem czy on zgłupiał czy co… Ale gdzieś jest.

Prychnął pod nosem i rozpoczął przeszukiwanie szafek. To wcale nie było łatwe, zwłaszcza, że jedyne miejsce, gdzie panował jako taki porządek, to była specjalna przegródka z różnymi rodzajami herbaty. Reszta rzeczy albo nie miała swojego miejsca, albo po prostu wędrowała sobie po każdej możliwej przestrzeni, z lodówką i piekarnikiem włącznie.

            – A tak w ogóle, masz jakiś plan co do tego? – zapytał, z głową w zamrażalniku. Co prawda nie znalazł tam puszki, pudełka czy czegokolwiek z kawą, ale wyjął stamtąd swoje własne bokserki. Nie miał wątpliwości, że należą do niego, ponieważ to były te, które dostał od samego Lee. Chłopak miał niewątpliwie dobry nastrój, gdy obmyślał mu taki prezent, dodatkowo dostarczony mu w dość… zaskakujący sposób, ponieważ pewnego poranka po prostu się w nich obudził, za to Taemin patrzył na niego figlarnie, trzymając głowę na jego udach. Słowa „Look at my big banana” wypowiedziane śmieszną angielszczyzną Taemina sprawiły, że niewątpliwie jego „banana” niespodziewanie stało się jeszcze bardziej „big”. Ale cóż, nie narzekał na taki prezent, gdzież by śmiał. Zastanawiało go raczej, dlaczego jego bielizna mrozi się w najlepsze, podczas, gdy w garderobie rudego miał wydzieloną półkę tylko dla siebie. Dość często nocował u Taemina, zwłaszcza w czasach, gdy udawali parę. Było zabawnie, przyznawał to, a młody całował nieźle…

Na pewno nie lepiej niż Kibum… Niemal warknął, gdy w jego głowie pojawiła się tak myśl i agresywnie zamknął kolejną półkę.

            – Nie, żadnego – wymamrotał mu do ucha, niespodziewanie uwieszając się na jego plecach. Kiedy się tu pojawił, Minho nie miał pojęcia i dlatego niemal przywalił głową o patelnię zwisającą z odpowiednich wieszaczków. – Właściwie liczyłem na to, że po prostu tam pójdziemy, znajdziemy go, zrobimy pif paf i po kłopocie. Ciało byśmy wzięli do bagażnika, nasi by się tym później zajęli. Co ty na to?

 Minho bezwiednie pokiwał głowa, nawet nie do końca pewny co on powiedział. W chwili, gdy z ust chłopaka wydostało się pif paf, przypomniał sobie, jakże by inaczej, Kibuma, który z szyderczym uśmiechem na ustach powiedział to samo. Jakieś kilka sekund przed tym, jak próbował go postrzelić. A może wcale nie chciał? Za każdym razem, ile razy by w niego nie celował, chybiał. Co to znaczyło…?

            – Minhooo! Wróć do mnie!

            – Co? – Drgnął, czując dłonie Taemina, które przez chwilę błądziły po jego torsie, by potem wsunąć się nieco za pasek spodni. Właściwie to było dla nich całkiem normalne i przestał czuć cokolwiek więcej w takich sytuacjach już dawno… poza kilkoma momentami. Przecież jakiś czas przed tym, jak wylądował w jednym łóżku z Kibumem, był pewny, że to okazja dla ich dwójki. Tyle… że nie wyszło. Czy żałował? Chyba nie. Bo miał Key, jednocześnie gorącego, ale też słodkiego, wręcz niewinnego.

            – W ogóle mnie nie słuchasz. O czym myślisz? A może – o kim? Dosłownie.

Burknął pod nosem tylko coś niezrozumiałego, o czym sięgnął do kolejnej półki. Z krzywym uśmiechem wyciągnął stamtąd puszkę z kawą. Przez cały czas, gdy ją sobie robił, czuł na sobie uważny wzrok towarzysza. Jakoś nie kwapił się do żadnego rodzaju zwierzeń, ale wiedział też, że nie ma co liczyć na spokój w tej sprawie. W końcu to był Taemin. Mała, upierdliwa istotka.

            – Przespałeś się z nim, prawda?

            – Po co pytasz, skoro wiesz – odparł ponuro, agresywnie mieszając kawę. Był tak sfrustrowany, że odpuścił sobie cukier i mleko, których właściwie też zbyt często nie używał.          

            – Chciałem się upewnić.

            – I co, lepiej ci z tą wiedzą? Zamierzasz coś z nią zrobić?

            – Nie, Minho… Ale mam nadzieję, że wiesz, że to niebezpieczne?

Spojrzał na niego uważnie, po czym bez skrzywienia dopił gorącą kawę do końca. Dopiero wtedy podszedł do Taemina i lekko przesunął dłonią po jego ramieniu.

            – Pamiętam o tym. Przez cały czas, Minnie.

            – Zamierzasz go zabić?

            – Ja… – przełknął nerwowo ślinę. – Nie wiem, czy potrafię.

            – Tak myślałem – mruknął, po czym niespodziewanie otoczył go ramionami. – Nie będę kazał ci tego robić. Rozumiem cię.

            – Ale…

            – Ciii. – Przyłożył palec do jego ust, po czym uśmiechnął się lekko. – Zaraz wychodzimy, jesteś gotowy? – Odpowiedziało mu kiwnięcie głową, a uśmiech poszerzył się, by ostatecznie jego usta ułożyły się na tych należących do Choi w lekkim… a potem coraz śmielszym pocałunku.

***

            Zaparkował za dość sporą rezydencją, omiatając ją zdegustowanym wzrokiem. Na co komu kasa, skoro ładuje  ją w jakieś kiczowate ozdóbki i niewidomo jaki wystrój ogromnego domu, w której więcej jest służby, niż ludzi tam mieszkających. Sam, co prawda, czasami myślał, czy nie przenieść się do jakiegoś większego domu… ale po co mu to niby miało być? Mieszkał sam, nie zajmował wiele miejsca, nie czuł potrzeby też posiadania super drogich sprzętów. A oni? Rozpuszczone bachory, nawet jeśli ten stary facet był starszy od niego ponad trzy razy.

            – Jezu, nie cierpię ich – burknął Taemin, spoglądając, tak jak Minho przez okno na oświetloną rezydencję. Odwrócił się zdumiony do Choi, gdy usłyszał jego cichy śmiech.

            – Oni ci płacą, Minnie.

            – Wiem o tym. Ale są żałośni.

Pokiwał głową, po czym wyciągnął kluczyk ze stacyjki i wysiadł z samochodu. Taemin podążył za nim, ciągnąc za sobą torbę sportową. Położył ją na masce i wręczył swojemu towarzyszowi kominiarkę i kilka sztuk broni wraz z magazynkami.

            – Po co aż takie wyposażenie? – zapytał, przysuwając do siebie FMG-9, jego stałego towarzysza takich wypraw. Dostrzegł nawet pistolet Desert Eagle, tylko co ten u licha ciężkiego tu robił, nie miał pojęcia, skoro był kompletnie bezużyteczny w tego typu akcjach.

Spojrzał na Taemina, aktualnie zajętego ubieraniem na siebie czarnej kurtki. Wyjątkowo chyba postanowił się jednak nie bawić w słodkiego rozbójnika, a najprawdziwszego mordercę.  – Mamy zabić jednego faceta, do tego wystarczyłby ci zwykły glock, a nie połowa zbrojowni.

            – Nie wspominałem, że ma niezłą ochronę?

            – Nie? – prychnął, wsuwając za pasek magazynek.

             – Wybacz. Ma niezłą ochronę. I psy… Hm, z tego co wiem, możemy je załatwić też, bo babka za nimi nie przepada –  wyjaśnił prosto, wzruszając ramionami.

            – Szkoda, że nie wspominałeś wcześniej – burknął, rozkładając FMG-9, a potem zakładając na dodatkową berettę tłumik.

– A robi ci to jakąś różnicę? Wydaje mi się, że brakowało ci niezłej rozróby – uśmiechnął się radośnie. –  W każdym razie, mamy  ograniczyć szkody, wyeliminować psy, strażników, jeśli trzeba, to i świadków, ostatecznie starego Chunga. Nasza zleceniodawczyni aktualnie bawi się gdzieś ze swoim kochankiem.

            – Bosko. Rozdzielamy się, czy idziemy razem?

            – Chodźmy razem, jaką ci to różnicę robi?     

            – Żadnej, Minnie. Właściwie, to zawsze byłem ciekawy, jak wyglądasz w trakcie takiej zabawy. – Pochylił się nad nim i wyszeptał mu do ucha, trącając językiem płatek jego ucha. – Musisz być nieziemsko seksowny…

            – Uważaj, żeby ci nie stanął – odszepnął, łapiąc go za krocze. – A teraz już chodźmy. –  Odwrócił się, spoglądając na bramę. Zapewne była monitorowana. Oni natomiast ukryli się w takim miejscu, by mieć pewność, że nikt, ani nic ich nie zauważy. – A, hyung. Głodny jestem. Idziemy później na jakieś żarcie?

            – Jasne. Z trupem, czy bez trupa?

            – Żadnej różnicy. – Uśmiechnął się szeroko, po czym nasunął na twarz kominiarkę, chwycił do ręki broń i lekko skulony podszedł do muru. Wyjrzał za załom. Na palcach pokazał Minho liczbę strażników, po czym razem z nim wystrzelił. Taka szybka eliminacja w ogóle nie spodobała się ich dwójce, ale na co mogli liczyć o tej porze? Na pewno nie na ciężką rozróbę. Może to później, gdy już wejdą do środka, ale z drugiej strony przez cały czas musza mieć głowę na karku. Nie raz i nie dwa uciekali przed glinami, ale lepiej się im nie narażać. Fakt faktem, jeszcze nikogo nie przymknęli, ale za każdym razem kończyło się na zmianie samochodu, a Minho ani myślał zostawiać swojej dziecinki samotnie.

            – Mamy jakieś dwie minuty  od tego momentu, aż włączy się alarm – mruknął Choi, spoglądając na nieruchome ciała. Taemin pokiwał głową, szybko wspiął się na mur i wylądował w krzakach. Zaraz obok niego pojawił się Minho. Szybka kalkulacja pozwoliła im jednocześnie wystrzelić, by spowodować osunięcie się na ziemię trzech strażników.

            – Jak na takiego starca, to się zaopatrzył jak na wojnę – prychnął Lee. – Tam – wskazał w jedno miejsce na murze – i tam – przesunął palec o kawałek dalej, a następnie jeszcze kilka razy tak samo. – Są kamery. Zajmij się nimi. Ja biorę te na budynku.

Minho uśmiechnął się krzywo na wskutek tych poleceń. Nie lubił słuchać młodszych. Ale cóż, Taemin był specyficzną osobą. Znali się niemal od podszewki i wyglądało na to, że nawet w takich sytuacjach mieli się dobrze zgrywać. Prawdopodobnie nie musieliby sobie nawzajem wydawać krótkich rozkazów, by wiedzieć, o co drugiej osobie chodzi. Ciekawe, czy w łóżku też byliby tak zgodni…

            Gdy Taemin w skupieniu celował w ściany, Minho robił to samo z ogrodzeniem. Niewielkie nadajniki szybko traciły kontakt z monitorami w pomieszczeniu. Prawdopodobnie lada chwila miały pojawić się specjalne służby, by zaradzić awarii, lub szybko unieszkodliwić włamywaczy. Ich dwójka jednak niewiele sobie  z tego robiła, za to wyskoczyli z roślin i jakby nigdy nic przeszli przez trawnik, posyłając na ziemię dodatkowych dwóch ochroniarzy. Minho był ciekawy, czy  ktoś już zdążył poinformować właściciela o niespodziewanej  wizycie cichych zabójców i, na przykład, zaprowadzić do jakiegoś schronu. Taemin natomiast rozglądał się za psami, które osobiście bardzo lubił, ale jak mus to mus, wzdychał w myślach, idąc obok Choi.

            – Coś mi się nie wydaje, że uda nam się zapakować wszystkie trupy do bagażnika – burknął Minho, gdy znaleźli się w holu, pozostawiając za sobą kilka nieruchomych ciał.

            – Tak, mnie też… – westchnął Lee i wyciągnął telefon. W chwili, gdy wykonywał szybkie połączenie, Minho śmiał się w duchu. To, co wyczyniali z chłopakiem było tak irracjonalne, że miał wrażenie, że to zwykły sen. Owszem, kilka razy w ich stronę został skierowany pocisk, ale tak weszli zupełnie bez żadnego szwanku, jakby wcale nie zauważeni. Co było nie tak? Miał tylko nadzieję, że to nie jest jakiś podstęp. Co prawda mogłoby to być dość ciekawe, ale musieliby zwiększyć tempo pracy, a Choi, mimo wypitej kawy był dość zmęczony. Właściwie, taki stan utrzymywał się w nim od kilku dni, kiedy to ostatni raz widział się z Kibumem.

            – Coś tu śmierdzi – mruknął Taemin, tym samym potwierdzając  podejrzenia Minho. Ten skinął głową, by następnie pchnąć chłopaka za sofę, gdy duże okna rozbiły strzały, a szkło rozprysło się na wszystkie strony. –  To by było tyle z niepozostawiania po sobie śladów – prychnął i wyjrzał zza mebla. – Ja pierdolę, więcej ich matka nie miała?

           – Podobno miałeś iść na misję sam – wytknął mu Minho, również zerkając na gromadzących się w holu ludzi. Było ich całkiem sporo i na pewno nie było mowy, żeby prześlizgnęli się koło nich bez zwracania na siebie uwagi.

            – Tak było – przytaknął, po czym zaczął ściągać z siebie kurtkę. Wepchnął ją pod mebel, potem zrobił to samo z czarnym podkoszulkiem. Minho patrzył na niego w skupieniu, pewny, że to część jakieś porąbanego planu, a nie nagła chęć rozebrania się chłopka na golasa. Aż taki głupi nie był. Znaczy, tak mu się wydawało…

            Chwilę później siedział przed nim słodki nastolatek w szerokiej żółtej bluzce z pieskami, w kucyku na czubku głowy oraz w różowych skarpetkach. Miał ochotę mu powiedzieć, że jest głupi, ale w pomieszczeniu zrobiło się na to zbyt cicho. Pokręcił wobec tego tylko głową i wsunął glocka za pasek jego czarnych spodni. Taemin pokiwał głową, zgiął rękę, życząc mu powadzenia, po czym wysunął się zza sofy, wydając z siebie dziwne, chlipiące odgłosy. Mężczyźni natychmiast zrobili rumor, a Lee jeszcze bardziej się rozdarł.

            – Kim jesteś, chłopcze? – zapytał ktoś.

            – Jestem Minnie – wyjąkał. – Ten pan mnie tu przyprowadził, mówił, że będziemy się fajnie bawić. Lubię się bawić. Ale on mnie dotykał w złych miejscach i ja się bałem.

Ktoś zachichotał, ale zaraz został zgromiony przez towarzysza, natomiast Minho ledwo powstrzymywał śmiech, widząc idealną grę aktorską chłopaka. Nigdy by go o to nie posądził. Ale z drugiej strony, właśnie dlatego był taki skuteczny.

            – A skąd jesteś?

            – Ja mieszkam z mamusią i tatusiem w takim niedużym domku. I tam nie ma takiego hałasu i tych  ludzi co strzelają i tych strasznych psów… i ja chcę do domu – krzyknął, uderzając piąstkami w podłogę. Wyglądał jakby miał niewiele ponad dziesięć lat, co wydawało się niedorzeczne, skoro miał dwa razy więcej. Byle nie wstawał, wtedy wszystko będzie w porządku.

            – Oczywiście, zaraz cię zabierzemy. A powiedz mi, czy widziałeś tu jakichś panów, którzy strzelali do ochroniarzy?

            – Byli – szepnął. – Ale już sobie poszli. Dali mi coś i uciekli.

            – A co ci dali?  – zapytał ten sam mężczyzna, wskazując kilku osobom, by pobiegli szukać intruzów na zewnątrz.

W tym momencie wzrok Taemina prześlizgnął się nieco na bok. Ci, którzy  ledwo co zdołali wyjść przez stłuczone okno, już leżeli nieżywi na trawniku, natomiast Minho stał jakby nigdy nic z tyłu grupki, która dotąd skupiała się wokół młodszego.

            – Już panu pokazuję – mruknął i wsunął się za sofę. Położył rękę na oparciu. Choi obserwował ją w napięciu. Minęła może niecała minuta, gdy jego palec drgnął, a ich dwójka podniosła ogień. Mimo że tamtych było więcej, nie mieli szans, by przeżyć. Każdy z nich był dobry, szybki, precyzyjny, a razem nadawali na tych samych falach, co sprawiało, że okazali się najlepszymi zabójcami. Minho musiał to przyznać, że tak dobrze by sobie bez tego małego, sprytnego chłopaka nie poradził.

            – To najbardziej niedorzeczna rzecz jaką dotychczas zrobiłem – wyznał Choi, przechodząc nad ciałami.

            – Ale jaka zabawna – zaśmiał się, stanął na palcach i złożył na jego policzku głośnego całusa. – Chłopaki zaraz tu będą. Zdaje się, że został nam jeszcze tamten facet.

            – I psy.

            – Tak, i psy.

Gdy znaleźli się w sypialni mężczyzny, znaleźli go śpiącego snem sprawiedliwych. Na jego nocnej szafce leżała szklanka, na dnie której osadził się już osad z tabletek.

            – Nie rozumiem czemu po prostu nie mogła dać mu jakiejś trucizny, tylko kazała go wyeliminować – burknął Taemin, pociągając za spust. Mężczyzna lekko drgnął, gdy pocisk przeszył jego czoło. Był już martwy, ale dla pewności w jego ciele wylądowała jeszcze jedna kulka.

            – Wtedy mogłoby to pójść na nią. A tak odegra  rolę przerażonej wdowy i tyle – wyjaśnił Choi, wyciągając z włosów rudego jakiś paproch. Ten podziękował mu słodkim uśmiechem.

            – Masz rację –  przytaknął. – To co? Teraz psy, a potem idziemy jeść?

            – Jasne, Minnie. Na co czekamy?

***

            To miał być ostatni raz, wiedział to. Słyszał to w szumie aut, spokojnie przemierzających ulice. Widział to we własnym odbiciu, gdy siedząc w swoim samochodzie spoglądał we wsteczne lusterko. Miał ochotę się pomodlić, chociaż właściwie nie wiedział o co chce prosić. O zwycięstwo? Czy o porażkę? A może o to, by wcale nie było tego, o musi zrobić?

Zapomnieć o Kim Kibumie.

            Położył złączone dłonie na kierownicy, a na nich głowę. Słyszał jak silnik lamborghini cicho mruczy, ale wyjątkowo nie miał ochoty zapomnieć się w tym dźwięku. Sam ledwo oddychał, a po czole spływał mu pot. Chyba… się bał. Dlaczego? Przecież nie robił tego pierwszy raz. Zabijał wiele różnych osób. Na Boga, ostatnio przecież z Taeminem wyeliminowali całą grupę służb specjalnych i ochroniarzy. I dwa psy, prychnął w myślach, przypominając sobie dwa czarne pit bulle. Jakby nie było ładniejszych zwierząt, tylko ci szaleńcy. Ale to nie było istotne w tej chwili. Myślał tylko o telefonie, który dostał od Key.

            Ostatni raz. Widzimy się ostatni raz, Minho.

Kurwa, nie chciał tego. Był cholernie przerażony, nie wiedział co ze sobą zrobić. Nigdy nie był w takim stanie. Aż do teraz, gdy czekał na znajome ferrari Kima, które miało się pojawić na tej samej ulicy.

            Catch me if you can, Minho.

Co się stanie, gdy go złapie? Co się wydarzy? Będzie miał go zabić? Nie potrafił. A może to Kibum zamierza w końcu strzelić mu w pierś? Tak jak zamierzał od początku, ale… Tchórzył tak samo jak on.

            Czekaj na mnie, Minho.

Zobaczył czarny lśniący samochód na końcu ulicy. Czuł się niemal, jakby patrzył prosto w oczy siedzącego za kierownicą Kibuma. W oczy szatana. Co oni wyprawiali? Równie dobrze mogliby spotkać się w jakimś zaułku i strzelić sobie równocześnie w głowę, bez tej bezsensownej zabawy. Może przedłużało to im życie, ale wydawało się być całkowicie głupie.

            Are you ready?

Czy był?

Nigdy.

           Samochód zamruczał jak polująca pantera, gdy nacisnął pedał gazu. Przestawił wskaźnik na odpowiedni tryb, chwycił za drążek zmiany biegów i zanim zrobił cokolwiek, wysunął komputer pokładowy. Zawsze marzył o takim wyścigu, wydawał się być uwieńczeniem jego pracy jako zabójcy. Uwielbiał szybkie samochody, kochał dźwięk ich silników, zapach paliwa, ale… to wszystko bledło, gdy pomyślał o swoim dzisiejszym celu. Mimo to, zacisnął mocno ręce na kierownicy, wziął głęboki wdech i czekał. Czekał na odpowiedni moment, może na sygnał, czekał, aż…

Kibum cofnął, po czym szybko skręcił w nową ulicę. To był znak.

Wdepnął w gaz, zmienił bieg i ruszył. Nie był pewien, co się wokół niego dzieje. Skupiał uwagę tylko na Kibumie, którego samochód bez wahania omijał inne, przemykał przez ulice, odprowadzany wzrokiem przechodniów, ignorował sygnalizacje i zasady ruchu. Zwinnie zmieniał pasy, a za nim Minho, trzymający się wręcz na jego ogonie. Gdy był coraz bliżej niego,   on przyśpieszał, albo wręcz przeciwnie, nagle się zatrzymywał, powodując, ze Choi ścierał opony, by móc dalej za nim podążyć. W pewnym momencie, gdy jechali łeb w łeb seulską autostradą, zobaczył w połowie oświetloną przez światła miasta twarz chłopaka. Widniał na niej szeroki uśmiech, jakby  całym sobą cieszył się tą niespodziewaną wyprawą. Przecież to była sama radość. Dlaczego on sam nie potrafił zrobić tego samego, zapomnieć się w dźwięku silnika, miękkości fotela, rozmazanych kształtach za oknem, prostej drodze przed sobą. Przecież to była magia.

            Spojrzał po raz kolejny na Kibuma. Ich oczy spotkały się, a Choi niespodziewanie roześmiał się radośnie. Czy to było ważne, gdzie jadą? Nie, nie teraz. Przecież byli razem, przemierzali ulice, przecinali zakręty, cieszyli się jak dzieci. To było dobre.

            Złapał za drążek zamiany biegów i wrzucił największy. Odnalazł przycisk oznaczający maksymalne przyśpieszenie. Gdy rzucił szybkie spojrzenie na Key, zobaczył, że robi to samo. Uśmiechnął się pod nosem, a potem…

Skoczyli jak pantera, która odnalazła swą zdobycz. Kibum prowadził, a Minho wcale nie chciał go wyminąć. Podobno był łowcą, chociaż zapewnie prowadzonym do paszczy lwa. Nie dbał o to. Po prostu trzymał mocno kierownicę, dłoń przez cały czas zaciskała się na drążku, a prędkość wbijała go w fotel. Zakrzyknął gorąco, ciesząc się chwilą, a Key znów zmienił kierunek, wirując na drodze. Pozostawił po sobie ślad opon, zaraz poprawiony przez te, należące do wymuskanego cudeńka Choi. Tak samo jak Kim zawrócił na środki drogi i pomknął z powrotem tą samą drogę, odprowadzany gniewnym trąbieniem  zirytowanych kierowców. Zaśmiał się na to, aż w końcu gwałtownie zahamował.

Znajdowali się w zapuszczonej okolicy, gdzie budynki najpewniej ledwo się trzymały. Ten był po części murowany, a po części drewniany, zapewne grożący rychłym zawaleniem. Kibum najwidoczniej lubił te klimaty, bo dość często właśnie w takich miejscach się pojawiał. Minho wytknąłby mu to, gdy nie fakt, że miał o wiele ważniejsze rzeczy do zrobienia. Takie, które byłby gorące, pełne jęków i błagań o jeszcze. Choćby następnego dnia Key miał mu wpakować kulkę w skroń – nieistotne.

–  Złapałem cię, Kim Kibum. 

– Złapałeś – przytaknął, po czym wyszedł z samochodu i, kręcąc biodrami,  podszedł bliżej czarnego lamborghini. – I co zrobisz  z tym faktem?

– A masz jakieś specjalne życzenia? – zapytał, otwierając drzwi. Kibum przygryzł wargę, omiótł wzrokiem sylwetkę siedzącego mężczyzny, po czym, mrużąc oczy, wszedł na jego kolana. Usiadł tak blisko jego podbrzusza, że czuł jego męskość pod swoimi pośladkami. Zakręcił nimi, powodując, że Minho cicho westchnął, a potem pochylił się i mocno go pocałował. To był ich moment. Ich czas, gdy mogli robić, co chcieli, a świat mógł się walić, dla nich to było ważne. Tylko oni, ich wargi, języki splecione w gorącym tańcu, dłonie powoli błądzące po plecach.

            – Mam, Minho – wyszeptał do jego ucha. – Chcę, żebyś mnie brał mocno i brutalnie. Teraz.

***

Stał oparty o parapet, za sobą mając widok na Seul nocą, ciemność oświetloną wszechobecnym światłem, nieprzesłoniętą przezroczystą powłoką szkła. Czuł delikatne powiewy zimnego powietrza późnych godzin, ale najwięcej uwagi poświęcał Kibumowi, teraz powolnym krokiem zmierzającym ku niemu korytarzem. Luźna poza, dłonie przy bokach lekko się poruszały, by po chwili jedna z nich uniosła się do włosów, poprawiając je leniwym ruchem. Kosmyk poruszył się na wietrze, a Key uniósł twarz, jakby wygrzewał się słońcu. Uśmiech poszerzył się, na wzór szaleństwa, czy może tajemnicy. Żarówka za  nim migotała niepewnie, ale w jej niewyraźnej poświacie dostrzegł jak Kibum przygryza wargę, dłonią sunąc wzdłuż swojego brzucha, odzianego jedynie w niemal prześwitującą, białą bokserkę. Oderwał się od okna, robiąc krok w jego stronę, buty zaskrzypiały na drewnianej podłodze, a język Kima  wyruszył w powolną wędrówkę po wargach, sprawiając, że zalśniły śliną, którą Minho natychmiast chciał zlizać. Teraz, natychmiast, gdy oprócz wiatru otaczał go zapach papierosów, a jego place nosiły ślady popiołu.   

Przyciągnął go do siebie dokładnie w momencie, gdy żarówka zamigotała ostatni raz, a zmrużone oczy Kibuma zapewniły go o pożądaniu. Lekko przymglone, jakby za ścianą otumanienia, sen wczorajszy zmieszany z wizjami jutra. Ich usta się spotkały, Minho polizał górną wargę chłopaka, a potem bez ostrzeżenia gwałtownie wtargnął do środka. Ich języki splotły się, a ręka powędrowała gdzieś pośród włosy, ciągnąc czarne kosmyki. Zatoczył koło jego głową, a ona poddawała się jak u lalki, bezwładnie, poddańczo. Pragnął go. Język znów zaatakował usta, pieścił ten drugi, wnętrze policzków, podniebienie, powietrze uciekało, a gdy się rozłączyli pomiędzy nimi pozostała nitka śliny, zebrana przez wargi Kibuma. To on niecierpliwie, jakby czuł jak wskazówki zbyt szybko się przesuwają, wsunął dłonie pod czarny podkoszulek Minho, badając opuszkami palców napięte mięśnie brzucha. Paznokcie pozostawiły krwawą szramę w dole pleców, a Choi językiem prowadził mokrą ścieżkę wzdłuż podbródka, zassał się na szyi, na bladej skórze zakwitł czerwony ślad, ucałowany lekko przez napuchnięte od pocałunków usta. Pchnął go na ścianę, plecy uderzyły o jasną powierzchnię, a dłonie zostały unieruchomione przez te silniejsze, stalowy uścisk, gwałtowność kochanka, pożar  pożądania. Prawie  zsunął się po ścianie, gdyby nie te ręce, a usta po raz kolejny miażdżyły w pocałunku delikatne wargi.

– Minho – jęknął tylko, odpychając go od siebie. Patrząc mu prosto w oczy, nieprzeniknione czarne studnie, zrzucił bokserkę. Choi zmierzył wzrokiem lekko umięśnioną klatkę, granica doskonałość, boskości z piekłem. Musnął ją palcem, kucając całował jasną skórę, wgryzł się w nią nad biodrem. Nie pozostał w tej pozycji długo, złapał go pod pośladkami, nogi oplatające smukły pas. Obili się o drzwi, wpadli do pokoju, gdzie wydawało się, że jedynym całym meblem jest stół. Rzucił tam Kibuma, pochylił się na jego ustami, po raz kolejny biorąc je w posiadanie. Palce zaciśnięte na sutkach,   cichy jęk wydostający się z rozchylonych szeroko warg. Trącił językiem jedną brodawkę, otoczył ją ciepłem śliny, a dłoń zsuwała się coraz niżej po delikatnie wyrzeźbionych mięśniach. Zamek od obcisłych spodni cicho zadźwięczał, burząc ciszę wypełnioną jękami, westchnięciami, szaleńczym biciem serca, cichymi cmoknięciami. Penis był nabrzmiały, sztywny, a gdy Minho go dotknął, Kibum wygiął się w idealny łuk, mokry od potu. W świetle księżyca jego ciało błyszczało jak obsypane milionami gwiazd, a oczy lśniły niebezpiecznym ogniem. Cały płonął.

– Tak bardzo cię pragnę – szepnął, ciągnąc go za włosy, wariacko całując, ustami schodząc coraz niżej, po klatce, po brzuchu, po biodrach, na nagich udach. Key cały czas się wiercił, zaciskał palce na krawędziach stołu, kostki bielały od siły jaką  w to wkładał. Wyginał się w łuk, gdy gorące usta Minho przesuwały się po jego penisie, zęby sprawiały słodką torturę.

– Nienawidzę cię, Choi Minho – wysyczał Key, a tamten znieruchomiał, patrząc jak starszy całkiem roztrzęsiony zsuwa się z stołu, jak ciągle zwinnie opada na podłogę, a potem wstaje, idąc w jego stronę. Twarz wykrzywiał grymas wściekłości pomieszanej z pożądaniem. – Jesteś pierdolonym draniem – warknął, pchając go na ścianę tak mocno, że po uderzeniu plecami, z pustym jękiem zsunął się wzdłuż niej, jak szmaciana lalka. Kibum usiadł na jego kolanach, łapiąc za ostry podbródek przyozdobiony kilkudniowym zarostem. Pocałował go gwałtownie, gryząc wargi, ciągnąc za delikatną skórkę, zęby obijały się o siebie z cichym stukiem, a dłonie szarpały za nie za długie czarne kosmyki. Kierowała nim jakaś dziwna wściekłość, której nie mógł powstrzymać, więżąca go jak opary czerwonej mgły. – Jesteś takim jebanym egoistą – jęknął urywanym głosem, gdy Minho zrzucił go z kolan na podłogę, przygniatając swoim ciałem i mocno ugniatając penisa, wywołując tylko ból. – Nie cierpię cię! – Urwał, gdy ten wepchnął mu palce w usta. Chciał go ugryźć, ale nie pozwolił mu na to, nakazując mu obfite nawilżenie. Ośliniał je, aż Minho je wyciągnął, ciągnąc za sobą srebrzystą nitkę. – Zabiję cię! Zabiję… – krzyknął, gdy długie place Choi, kilka na raz zniknęły w jego wnętrzu. Krzyczał, gdy pierzył go nie penisem, a tylko członkami dłoni. Mocno, rytmicznie, krzyżując je w ciasnym wnętrzu. Wiercił się na swoim miejscu, chcąc by już go wziął, tu na podłodze, czy na stole, nieważne, chciał go poczuć w całej okazałości, chciał być jego.

– Zabijesz mnie, Kibum – przytaknął, wyciągając na raz palce i wsadzając je jeszcze raz, powodując, że niemal doszedł, a z jego ochrypniętego już gardła wyrwał się głośny krzyk, a plecy zadrgały. – Ale najpierw cię zerżnę.

Zacisnął dłonie na delikatnej szyi, a gdy ten nie mógł złapać oddechu, uwięziony przez mokre palce, które niedawno zniknęły głęboko w nim, odsunął się i mocno go spoliczkował, zostawiając czerwony, piekący brutalnością, ślad.

            – Tej nocy, Kibum, tej nocy należysz do mnie. Jesteś tylko mój. Rozumiesz? – warknął, znów go przyciskając za szyję do podłogi. Nieruchome czarne oczy utkwione w tych brązowych, nerwowych, rozmarzonych.  – Rozumiesz?!

Kiwnięcie głową, a potem został uniesiony i opartym o stół, z tyłkiem wypiętym przed Minho. Poczuł mocne uderzenie i aż się położył na blacie, a w półprzymkniętych oczach odbił się księżyc, bezwstydnie zaglądający przez okno, na parę brutalnych kochanków. Mieli zabić siebie nawzajem, ale skończyli tutaj, w zdemolowanym starym domu, gdzie docierało jedynie światło stróża nocy, oświetlające nagie ciała, lśniące potem, drżące  z rozkoszy, półprzytomne, oszalałe.

            – Tylko mój – usłyszał chrapliwy jęk, a sprzączka paska brząknęła, spodnie zsunęły się, za nimi pewnie bokserki, a potem poczuł czubek penisa krążący wokół jego wejścia. Zacisnął powieki, a pod nimi wybuchło oślepiające białe światło, gdy Minho wszedł mocno, pewnie, czując zaciskające się ścianki odbytu. Cichy skowyt Kibuma, język zwilżający wargi, zbyt spierzchnięte, by coś czuć, gardło wysuszone na wiór, będące w stanie wydobyć z siebie jedynie niewyraźne pojękiwanie. Penis wysuwający się i znikający w jego wnętrzu, głodnie pochłaniany przez pierścień mięśni.  Ledwo trzymał się krawędzi stołu, szorował po starym blacie policzkiem, a Choi go pieprzył, zniewalając go w uścisku swoich ramion, trzymających jego biodra. Wbijał w nie palce, chcąc unieruchomić, lecz ślizgał się po mokrej skórze. Sam był mokry, czuł jak pot spływa po jego plecach, czole, zwilża skórę, płonącą żywym ogniem. Dłoń mężczyzny wyznaczyła subtelny szlak po jego kręgosłupie, zniżyła się tuż przed pośladkami, by potem spocząć na swoim miejscu, trzymając go przy sobie. 

            – Mocniej – jęknął przeciągle Kibum, uosobienie jednej wielkiej rozsypki, jego umysł już dryfował, był na skraju. Minho w odpowiedzi wyszedł z niego, z całej siły go przytrzymał i wszedł, szybko, mocno, gwałtownie, uderzając w prostatę, a potem jeszcze raz i jeszcze, a za każdym razem Key krzyczał w niebogłosy, zdzierając gardło do cna, stół był mokry od jego potu, ledwo się na nim trzymał, nogi się pod nim uginały i gdyby nie władcza dłoń Choi, teraz na jego plecach, pewnie zsunął by się na podłogę, zbyt osłabiony i roztrzęsiony.

            Minho sięgnął do jego penisa, z którego spływały soki, tak blisko, ale wciąż daleko, złapał go w dłoń, przesuwając po nim mocno w rytm swoich ruchów. Sam już drżał, nogi robiły się jednocześnie sztywne i giętkie jak  galareta, serce biło wariackim tempem, oddech grzązł w gardle, myśli wirowały, a oczy przesłaniała mgła nadchodzącego spełnienia. Wszedł mocno ostatni raz, ostatni raz trafiając w prostatę, dłoń na penisie zacisnęła się, a Kibum wygiął się, krzycząc, a wśród niesprecyzowanego bełkotu wyraźnie brzmiało imię jego kochanka. Kochanka idealnego, gwałtownego, namiętnego. Czuł jak teraz się w nim rozlewa, jak gryzie skórę jego pleców, przesuwa dłońmi po  bokach, a potem na niego opada, zmęczony.

            – Kibum… –  westchnął, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale gardło odmówiło współpracy. Ostatkiem siły wysunął się z jego odbytu, penis opadł z cichym plaskiem. Złapał go w pasie i obydwoje opadli na podłogę, zbyt wyczerpani, by zawlec się w jakiekolwiek inne miejsce niż zimna podłoga pod stołem. Leżeli koło siebie, a potem Kibum powoli, niepewnie, ułożył głowę na spoconej piersi Minho, słyszał szybkie bicie jego serca. A potem poczuł jego silną dłoń, jak przygarnia go jeszcze bliżej, obejmuje, daje ułudę bezpieczeństwa.

***

            Nowy dzień przyniósł obrazek podobny do pewnego innego, gdy pewna postać śpi, a nad nią z bronią pochyla się inna. Tym razem jednak było inaczej. Wiatr  swobodnie ganiał po pomieszczeniu, a słońce oświetlało dwa splecione nagie ciała. Leżały one na podłodze, wokół nich skłębione ubrania, a oni rozczochrani, ciała ozdobione szramami i siniakami, ale na ustach błąkały ledwo widoczne uśmiechy. Natomiast osoby, które razem z nimi znajdowały się w pomieszczeniu  były całkowicie ubrane. Byli to dwaj mężczyźni. Niższy, chociaż starszy miał na sobie biały podkoszulek, opinający jego umięśnione ramiona, oraz ciemne spodnie. O dekolt bluzki zawieszone były czarne okulary, a stopy obute były w ciężkie wojskowe trapery. Opierał się o stół, natomiast jego czoło, na które spływały trójkolorowe włosy, było zmarszczone od intensywnego myślenia. Nie obserwował nagiej dwójki, za to młodszego chłopaka, który trzymając kanister z benzyną obchodził pokój. I on wyglądał na nieco zafrasowanego, a mimo to z zaciętością polewał wszystko płynem. Jego rudy koczek podskakiwał przy każdym kroku, natomiast miś koala na luźnym sweterku ciągle przyciągał wzrok swoją irracjonalnością.

            – Hyung, nie baw się zapalniczką – upomniał go rudy szeptem, stawiając ostrożnie kanister na podłodze. Całe pomieszczenie nasiąkło jego wonią i aż cud, że śpiąca dwójka wciąż się nie ocknęła. – Chyba zaszaleli w nocy – mruknął jeszcze, aż w końcu wziął ze stołu broń, konkretnie potężnego Colta Pythona i stanął nad nimi. Za sobą czuł obecność mężczyzny, ale nie odwracał się już, za to lufą uderzył w plecy Minho. Ten jak oparzony poskoczył, powodując, że głowa Key z łoskotem opadła na drewno. W wyniku tego natychmiast się ocknął, a na widok niespodziewanych gości otworzył szeroko oczy.

            – Jonghyun? – wymamrotał cicho, rozpaczliwie szukając wzrokiem broni, z którą się tu pojawił. Tą jednak dostrzegł w drugim kącie pomieszczenia, obok opróżnionego kanistra benzyny. Drugi dostrzegł obok nich, a kolejny, nieopróżniony stał na stole. Dopiero teraz poczuł wszechobecny zapach paliwa. Jakim cudem nie poczuli tego wcześniej, a  na dodatek nie zorientowali się, że intruzi wtargnęli im do pokoju?

            – No witaj, Bummie – odparł niższy, patrząc na niego z góry. – Zawsze wiedziałem, że lubisz się buntować, ale coś takiego? No no… – zaśmiał się zimno, a potem niespodziewanie szeroko uśmiechnął. – Ale trzeba ci przyznać, ci od Junsu  to świetny wybór. 

            – Ty coś o tym wiesz, nie? – zapytał gorzko Minho, zgaszonym wzrokiem spoglądając na Taemina, który wciąż stał obok niego. Chociaż łatwo mógłby odebrać mu broń, jakoś się do tego nie palił. W końcu to był Taemin.  – Zawsze podejrzewałem, Minnie, że ten J., o którym nie chciałeś mi powiedzieć, może należeć do jakiejś przeciwnej grupy.

            – Cóż, tak, hyung. Ale my, w przeciwieństwie do was, umiemy się ukrywać – stwierdził Lee, i z ciężkim westchnięciem ukucnął, odkładając Colta na bok. – Nie chcę cię zabijać, Minho – wymamrotał, a potem objął go, niepostrzeżenie wsuwając coś do jego kieszeni i złożył na jego ustach lekki pocałunek. Nie miał on oznaczać nic więcej niż przyjacielską sympatię. I, zdaje się, miał być swoistym pożegnaniem. – Szef się dowiedział. Dlaczego nie byliście ostrożniejsi?

            – Jak to ostrożniejsi? O czym ty mówisz? O tej jednej nocy?

            – Ty, Choi.  Nie udawaj, że to tylko jedna noc. Może i nie pieprzyliście się na każdym kroku, ale i tak za wami na okrągło łaziły wtyki. Ty, Kibum, też byłeś pilnowany.

Cała czwórka wydawała się być zrezygnowana, jakby nawet tych, którzy mieli wykonać wyrok, bolało to, co się miało zaraz stać. Mimo wszystko się lubili, nawet bardzo, chociaż wydawało się, że pomiędzy płatnymi zabójcami nie może być czegoś takiego jak sympatia. Mogliby walczyć, ale ani Minho nie chciał ranić Jonghyuna, skoro był ważny dla Key, jak i sam Kibum nie miał zamiaru robić coś Taeminowi, bo takim wypadku najpewniej stanąłby nie tylko przeciwko Minho, ale i również Jonghyunowi. 

            Kibum po raz ostatni spojrzał na Minho, jednakże nie złapał jego wzroku, ponieważ utkwiony on był w płomiennie rudym dzieciaku, który uśmiechał się promiennie. Był zdziwiony, to wszystko szło jakimś dziwnym torem, a on nawet nie potrafił się wykłócać, jakby już z chwilą pobudki był gotowy ponieść karę na chwilę słabości. Chwilę boskiej słabości. Zawsze się buntował, walczył, nie odpuszczał. Jego życiowym powołaniem było sprytne zabijanie ludzi, bycie nieustępliwym w każdej sytuacji. A jednak teraz tak po prostu siedział nagi na podłodze, bezradny i chyba… całkiem się już poddał.

            – Nie przedłużajmy tego –  warknął, zaskakując nawet Jonghyuna. – Nie lubię słabości. Zrób to i po krzyku.

Starszy Kim skinął głową, Taemin odsunął się od Minho, ale zanim cokolwiek zrobili, młodszy rozejrzał się po pomieszczeniu, stukając trampkiem o podłogę.

            – Nie wyszliście za wysoko – stwierdził, po czym spuścił wzrok, przygryzł wargę i uniósł rękę. Za nim tą samą czynność powtórzył Jonghyun, w przeciwieństwie do Taemina, celując w Kibuma. Za zadanie mieli wyeliminować tą dwójkę, nie jako osoby z dwóch różnych grup, a właśnie jako ich współpracownicy. Jako ostrzeżenie – ostateczne ostrzeżenie tej dwójki, ale też dla innych, którzy mogliby wykazać się niesubordynacją.  Zupełnie jakby ci dwaj, którzy mieli wyeliminować niezdyscyplinowanych zabójców, nie byli w sekretnym związku, za który również powinni wylądować w piachu. Oni jednak przez te kilak lat opanowali umiejętność ukrywanie się do perfekcji. Zawsze pilnowali, by nawet przez głupotę nie wpaść. To życie było męczące, ale najważniejsze było, że nadal żyją i są szczęśliwi razem.  – To pierwsze piętro – dodał jeszcze. Słowa te przez chwile brzmiały w ciężkiej ciszy, a potem rozdarł je nowy dźwięk.

Dwa następujące po sobie wystrzały.

***

Stali na chodniku, patrząc na skąpany w płomieniach budynek. Ogień sięgał wysoko, swymi pomarańczowymi językami dotykał samego dachu, za to drewniana, nietrwała konstrukcja powoli się załamywała. Nie było mowy, by ktoś, kto znalazł się w miejscu, gdzie pożarł wybuchł, mógł przeżyć.

            – Hyung? – Taemin spojrzał w bok, na spokojną twarz kochanka. Pewnie przeżywał we wnętrzu, a może wcale nie…? Poznawał go przez cały czas, od momentu gdy po raz pierwszy się spotkali. Przez przypadek polowali na jednego człowieka. Strzelili do niego z dwóch miejsc, a potem zaczął się pościg. Taemin nie mógł pozostawić świadka żywego, tak samo jak Jonghyun. Pech,  a może łut szczęścia sprawił, że w wyniku pościgu młodszy rozbił swoją małą dziecinkę, najlepszy samochód jaki miał w życiu. Był na granicy śmierci, a tym, który go uratował był właśnie zaciekły wróg. Później poszło gładko, jeśli można to tak nazwać. Jonghyun był czuły, romantyczny, a w łóżku gorący. Kochał go. Ale wciąż go poznawał, nie wiedział o nim tak wielu rzeczy.

            – Tak, kochanie?

            – Gdzie masz swoje auto? – zapytał, przekrzywiając głowę w bok, z psotnym uśmiechem na ustach.

            – Dlaczego pytasz?

            – No, nie bardzo mam czym wrócić do domu. Nie przewidziałem, że mój samochód też będzie ofiarą ich szybkiego nocnego numerka. Cholera, znowu go straciłem… Lubiłem go, robiłem nim lepsze numery niż tamtym. Aish, głupi Minho.

Jonghyun zaśmiał się, złożył na wciąż uśmiechniętych wargach czuły, ale szybki pocałunek, a potem złapał go za rękę.

            – Wiesz, Minnie, tak sobie myślę… Zawsze chciałem zobaczyć Londyn. Co ty na to?

Wesołe iskierki w czekoladowych oczach i mocne uściśnięcie dłoni było wystarczającą odpowiedzią.

            

~*~*~

(nie mogę dojść do ładu z czcionką ><)

I can’t ;; Bardzo się starłam, żeby to było dobre, ale wiem, że

nie zrobiłam tego jak należy. Wybaczcie.

Liczę, że jakoś to zrozumiecie.

(Poza tym – 2min shipper, nie mogłam się powstrzymać XD)

W każdym razie – to ostatnia część MinKey. Zakończenie jest jakie jest.

Nie wiem jak go odczytacie, ale postarałam się to ułożyć tak, by los zarówno Key i Minho, jak i Jonghyuna i Taemina był jasny.

Dziękuję za dużą liczbę wyświetleń ostatnio, byliście nadzwyczaj aktywni ostatnio,

cieszy mnie to bardzo.

Zapraszam do dalszego czytania, a także komentowania.

Nie obiecuję nic, nie wiem co i kiedy będzie następne.

W każdym razie, ostatnio złapałam ochotę na My Hero, czego bardzo mi brakowało, także… nie wiem >.<

(Chyba się za bardzo rozpisałam x.x )

Do następnego  ♥