Właściciel V

              

[ostrzeżenia: drastyczne sceny]

          Siedział wygodnie rozłożony w głębokim fotelu, wpatrując się w klęczącego niedaleko niego chłopca. Wiele się o nim nasłuchał, o jednej z najlepszych dziwek Parka. Niewątpliwie był śliczny, niewiele innych mogło się z nim równać, nawet tych płci żeńskiej. Wyglądał jak krucha laleczka, ale wyczuwał w nim też coś, co mogło tylko pomóc w realizacji powierzonego mu zadania. Cóż, co prawda, nawet gdyby nie ta ułuda siły, która błąkała się w jego ciemnych oczach  i tak zostałby wybrany. Mógł czuć się wyróżniony, w końcu ktoś taki jak on, Cho Kyuhyun zwrócił na niego uwagę. To był nie lada zaszczyt.

                – Wiesz, co tu robisz?

                – Nie, proszę pana – odparł, nie podnosząc wzroku.

                – No cóż… Chyba jestem ci winny wyjaśnienia. – Skinął głową na Parka, który stał za nastolatkiem, trzymając mocno w garści skórzaną smycz. Zaraz pociągnął za nią, zmuszając Taemina do wstania i doprowadził do Kyuhyuna. Człowieka niby znacznie od niego młodszego, ale darzonego głębokim szacunkiem.

                –Usiądź – polecił mu, wskazując na własne kolana. Ten niepewnie wykonał rozkaz oraz zignorował dłoń, która znalazł się  w dole jego pleców.– A ty, Park, możesz odejść.

Gdy zostali sami, Kyuhyun delikatnie dotknął dłonią policzka chłopca. Szukał w nim podobieństwa do pewnej znanej ich obydwu osoby. Jakkolwiek jednak się starał, więcej w nich było różnic niż wspólnych cech.

                – Nie jesteś zbyt podobny do brata – stwierdził poważnie. – Och, znałem ja go, znałem… – Wyczuł na sobie ciekawskie i nieco zaniepokojone spojrzenie młodego Lee, ale nie powiedział więcej. Wiedział też, że Taemin nie zada nurtujących go pytań, bo przecież nie mógł. Idealnie wyszkolona zabawka, może małe, rozkoszne zwierzątko. – Nie będę jednak przedłużał. Właśnie ze względu na niego i pewne twoje cechy, wybrałem cię do niezwykle ważnego zadania. Podejrzewam, że nie masz żadnych obiekcji?

                – Co tylko pan zachce… – wymruczał. Miał przyjemny głos, to fakt.

              – Doskonale. A więc, chyba doskonale zdajesz sobie sprawę, że raz na jakiś czas Park odsprzedaje swoje prostytutki, prawda? – Objął go mocniej w pasie, gdy wyczuł jak zadrżał na słowo „odsprzedaje”. Wcale mu się nie dziwił, ale jeśli będzie częściej tak robił, to znajdzie jakiegoś innego smarkacza, a tego młodego zostawi sobie, nawet jeśli nigdy nie czuł się przywiązany  do tych dzieciaków, które mu służyły. On był wyjątkowy, wiedział to chyba każdy, kto miał z nim jakikolwiek kontakt. – Nadchodzi Boże Narodzenie, a ty będziesz naszym małym prezencikiem. – Pogłaskał go po włosach,  podarowując mu imitację czułości. – Trafisz do pewnego człowieka, którego niezbyt lubimy… Właściwie, to nienawidzimy. Czy zaczynasz rozumieć o co mi chodzi?

                – Myślę, że… –  zaczął niepewnie i rzucił szybkie spojrzenie spod rudej grzywki na Kyuhyuna.– … że mam do wypełnienia jakieś zadanie.

              – Bystrzak. – Uśmiechnął się, ale to nie był miły uśmiech, bliżej mu było raczej do uśmiechu szaleńca. – Ten sukinsyn, Choi Minho, zapłaci za to co zrobił, rozumiesz? Masz go zniszczyć. Nie chcę, żeby więcej chodził po tym świecie!

                – Tak, rozumiem – odparł spokojnie, chociaż wybuch Cho nieco go przestraszył, i zsunął się z jego kolan, stając tuż przed fotelem. – Co mam zrobić?

                – Co chcesz – stwierdził i również wstał. Nie zamierzał zatrzymywać dziwki Parka, nawet jeśli łączyły go z nią jakieś interesy oraz postać starszego Lee. – Ale zapamiętaj sobie coś… – wymruczał mu do ucha, stając bardzo blisko niego i łapiąc mocno za podbródek. – Jeśli zawalisz, czeka cię kara. Sroga kara… – musnął jego policzek spierzchniętymi wargami, zostawiając za sobą groźbę, która mogła się spełnić. – Natomiast  Choi Minho…

Taemin już myślał, że nie dowie się, jaka jest końcówka zdania, ponieważ Cho oddalił się. Czekał aż wyjdzie z pomieszczenia, nawet nie drgnąwszy, ale nie słyszał dźwięku otwieranych drzwi. Zamiast tego do jego uszu doszło kilka słów, które sprawiły, że po karku przeszedł mu lodowaty dreszcz:

                – Choi Minho ma umrzeć.

 *

Ojciec Minho nie różnił się niczym od innych biznesmenów w średnim wieku. Dość wysoki jak na ich standardy, o ciemnej, tak samo jak jego syn, skórze, oraz delikatnie zarysowanych zmarszczkach na ciągle przystojnej twarzy. Widać było, że w młodości był tak samo pociągający jak jego potomek i Taemin stwierdzał to całkiem obiektywnie. Niestety, nie bardzo spodobał mu się za to szyderczy uśmiech na wąskich wargach, posłany w jego stronę, gdy wchodził do salonu o krok za swoim właścicielem, a smycz przypięta do jego obroży delikatnie się kołysała w rytm jego kroków. Musieli sprawiać pozory do tej ich dziwacznej relacji, która właściwie nie wiadomo na czym się opierała.

                – Wybacz, że musiałeś na nas czekać, ojcze. Mieliśmy… pewną rzecz do zrobienia – wytłumaczył młodszy Choi, usadzając Taemina na zimnej podłodze, tuż obok swoich nóg. Miał nadzieję, że tak sformułowane zdanie pozwoli jego ojcu na wymyślenie własnego scenariusza, nie mającego nic wspólnego z prawdziwymi zdarzeniami.

                – Oczywiście, Minho, rozumiem cię bardzo dobrze – odparł wyjątkowo powoli, nie spuszczając wzroku  z półnagiego Taemina oraz czerwonego śladu na jego policzku. Młody, skulony wpatrywał się w podłogę, od czasu do czasu lekko drgając, gdy Minho pociągał za rzemyk, teraz znajdujący się w jego dłoniach.  Ukryta forma brutalności, jednocześnie odrzucana i mile widziana. Smycz naprężała się, sprawiając, że na plecach ukazywały się napięte mięśnie, a głowa lekko odchylała do tyłu. – Oczywiście, przedstawisz mnie swojemu uroczemu gościowi, prawda?

Mało brakowało, by zarówno z ust Minho, jak i Lee wyrwało się prychnięcie. Słowo „przedstawisz” nie zabrzmiało ani trochę w taki sposób, w jaki zazwyczaj jest wypowiadane. Choi niewątpliwie chodziło o zaciągnięcie nastolatka  do jednej z licznych sypialni, by również móc skorzystać z usług prywatnej dziwki jego syna, chociaż sam posiadał cały zastęp męskich i żeńskich prostytutek na jego zawołanie. Jak to bogacz, nie odmawiał sobie takiej przyjemności.

                – Jeśli tylko chcesz, ojcze…

Jakby chcąc pokazać, chociaż  minimalnie, że dzieciak należy tylko do niego, pociągnął za rude kosmyki, odsłaniając bladą twarz oraz smukłą szyję, na której drapieżnie połyskiwała ćwiekowa obroża. Pieszczotliwe przesunął palcem po jego policzku, tym samym, na którym jakiś czas temu rozkwitł wyraźny ślad jego własnej nieobliczalności, a następnie wyszeptał mu ledwo dosłyszalnie do ucha „uważaj na siebie”.

Chłopak tylko spojrzał na niego beznamiętnie, bo właściwie, co innego miał  zrobić? Nie  posiadał innej możliwości, jak tylko na kolanach przemieścić się w stronę Choi seniora i usadowić pomiędzy jego nogami, na wprost już wyraźnie pobudzonej męskości. Wpatrywał się w to miejsce przez chwilę, chcąc chociaż odrobinę zebrać siły, ale brutalna  dłoń nie pozwoliła na moment zwłoki, a od razu przyciągnęła bardzo blisko, tak, że niemal nosem dotykał wybrzuszenia.

Zerknął w górę, podnosząc kąciki ust w niby-seksownym  uśmiechu i ostrożnie rozsunął rozporek. Nie chciał się bawić, czy to ze względu na rękę, która mocno trzymała jego włosy, czy Minho siedzącego niedaleko, sam nie wiedział. Nie rozumiał, czemu czuje wstyd, gdy myślał o tym, że właściciel wszystko zobaczy, będzie mógł obserwować jak wygląda „w akcji”. Dlaczego go to w ogóle obchodziło, skoro tak czy inaczej, także jemu zademonstruje swoje zdolności, wykonując powierzone mu zadanie?

                Uwolnił penisa Choi i na początek polizał go wzdłuż całej długości, przy okazji składając na nim lekkie pocałunki. Szybko jednak zmienił taktykę i zassał się na samym czubku. Zaskoczony usłyszał, jak już teraz z ust tamtego wyrywa się cichy syk, a dłoń we włosach mocniej zaciska. Nie spodziewał się, że ktoś taki może reagować już po lekkiej rozgrzewce, ale kontynuował swoje i ponownie przesunął językiem po męskości, dłoń kładąc na jądrach. Ugniatał je lekko, gdy włożył całego penisa do ust i powoli zaczął poruszać głową, by wzbudzić napięcie w Choi.

                Za to ten młodszy już na samym początku odwrócił głowę. Nie chciał oglądać swojego ojca, jak rozwalony na sofie i z penisem na wierzchu, pieprzy czyjeś usta. Dodatkowo frustrowało go, że tym kimś był jego Taemin, osoba, która  miała prawo obciągać tylko  jemu. Być tylko jego. A teraz tak po prostu klęczał przed kimś, kto był mu tak bliski i stawał się szmatą jeszcze bardziej. Świadczyło o tym ciche posapywanie mężczyzny, przez co Minho wstał ze swojego miejsca i skierował do drzwi do ogrodu. Uchylił je lekko i zapalił papierosa, zabranego z paczki ze stolika. Zaciągał się mocno, uwagę skupiając na jego gryzącym posmaku, byle tylko nie myśleć o scenie za swoimi plecami. Niestety, nawet to mu nie pomagało, bo przypomniał sobie, jak wczoraj całował Taemina, przekazując mu dym.

Zdenerwowany przeciągnął dłonią po twarzy i w chwili gdy się odwracał usłyszał głos Kaia, który właśnie był w trakcie przemierzania holu. Kiedy zdołał tak bezszelestnie otworzyć drzwi wejściowe i przejść taki odcinek, Minho nie wiedział, za to dostrzegł, jak Jongin zamiera w trakcie wypowiadania: „Dzień dobry, panie Choi, czy…”, oczy rozszerzają mu się w szoku, a twarz wykrzywia niesprecyzowany grymas.

W chwili, gdy dokańczał „…jest Jonghyun” z ust Choi seniora wyrwał się urywany jęk, a Taemin odwrócił się w stronę gościa ze strużką spermy wypływającą kącikiem ust. Zadławił się, widząc kto to, a potem został brutalnie przyciągnięty do mężczyzny i pocałowany, by po chwili głowa mu odskoczyła do tyłu, gdy tamten zamachnął się i go uderzył. Potem zaś rzucony na podłogę, jak szmaciana lalkę, jęknął, a wszystko to na oczach przerażonego Kaia. Widocznie starszy mężczyzna nawet nie wiedział, że  w pomieszczeniu znajduje się ktoś jeszcze oprócz ich trójki, ponieważ spokojnie wstał, zapiął rozporek i kopnął nastolatka w brzuch, tak, że z jego ust wyrwał się skamlący jęk, przerwany, gdy został poderwany za włosy z ziemi i ponownie gwałtownie pocałowany.

                – Zabrałbym go ze sobą, synu, gdyby nie był twój – stwierdził, puszczając chłopca. Ten głucho opadł na drewnianą podłogę, ze wzrokiem skierowanym na zamarłego Jongina. – Taka dziwka to już luksus, zdajesz sobie sprawę? A na dodatek nietknięty, to już w ogóle…

                – Ja to wiem… – odparł powoli, podchodząc do nich. – Ale Jongin wiedzieć nie musiał.

Pan Choi rozejrzał się nieco zdezorientowany, ale na widok nastolatka nie okazał szczególnego zdziwienia, jakby umiejętność chowania prawdziwych emocji miał opanowaną do perfekcji.

                – A ten to kto? – zapytał, bez mrugnięcia okiem przechodząc nad Taeminem, i z bliska przyglądając się przybyłemu. Szybko omiótł wzrokiem wystraszone, niemal czarne  oczy, ciemną skórę, takie same włosy, a na końcu usta, pełne i ponętne. – Nie mów, że oprócz tamtego słodziaka, dostałeś kolejną dziwkę. – Zwrócił spojrzenie na Minho, teraz niepewnie patrzącego na pobitego dzieciaka.

                – Jongin to mój sąsiad, ojcze, i dopóki go nie uświadomiłeś, nie wiedział kim jest Taemin.

Stary Choi prychnął i po chwili odsunął od skamieniałego Kaia. Nic już więcej nie mówiąc, powrócił na swoje miejsce na sofie i wygodnie na niej rozłożył, patrząc, jak w końcu Taemin daje radę unieść się na kolana i w takiej pozycji przemieścić  na swoje dawne miejsce. Także jego syn, podobnie jak stojący obok młodszy chłopak obserwowali ten moment, Minho beznamiętnie, zaś Kim, jakby miał ochotę uciec i już więcej tu nie wracać.

                – Jakkolwiek z Taemina dziwka dobra, to dość słabiutka, nie sądzisz? – zapytał, spoglądając kątem oka na syna i, odchylając się do tyłu, założył ręce na piersi. – W ogóle nie będzie się z nim można pobawić, chociaż, jak widzę, już odrobinę zacząłeś. Mam nadzieję, że nie przeszkodziłem.

Minho sucho się uśmiechnął, ale bąknął pod nosem coś, co zabrzmiało jak połączenie „oczywiście, że nie” i  „spierdalaj”.

                – Pozwól ojcze, że na chwilę cię opuszczę. –  Skinął mu głową i spojrzał na stojącego obok Kaia. – Jongin, możesz wyjść ze mną na chwilę?

Ten niepewnie, zupełnie jakby nie był pewien, czy u celu nie zostanie zamordowany i zakopany w ogródku, niekoniecznie w tej kolejności, podążył za nim, a w kuchni przystanął blisko drzwi. Wyglądał na osobę, która chce mieć w każdej chwili drogę ucieczki.

                – Co robisz? –  burknął Minho, opierając się o szafkę. – Przecież cię nie zjem.

                – Czego ode mnie chcesz?

                – Może grzeczniej, co?

                –… hyung.

Pokręcił głową i założył ręce na piersi. – Nie będę się oszukiwać, że nie wiesz, co się wydarzyło w salonie, bo trzeba by było być ostatnim idiotą, żeby nie zrozumieć. Dlatego oczekuję, ze zachowasz się racjonalnie i będziesz milczeć na ten temat. Jasne?

Jongin, nawet nie do końca wiedząc, co robi, kiwnął gwałtownie głową, byle tylko nie musieć patrzeć na tą poważną minę i oczy, nagle zbyt czarne. Zawsze wiedział, że z tym człowiekiem jest coś nie tak, ale za każdym razem to ignorował, idąc za radami Jonghyuna.  Szanował swojego hyunga i miał z nim bardzo dobry kontakt, dlatego też nie sprzeciwiał mu się, gdy mówił, że ma nie prowokować Minho i w razie czego przytakiwać. A w razie ostatecznego „w razie czego” najzwyczajniej w świecie uciekać.

                – Jasne? – zapytał ponownie, ale chyba włączyła mu się jakakolwiek samokontrola, bo poza surowym głosem, nie wykazał żadnych śladów wrogości i zniecierpliwienia.

                – Tak, hyung. Nikomu nie pisnę ani słowa.

                – Cieszę się. Jak sądzę, Jonghyun też – stwierdził, idąc w jego stronę.

                – On… wie?

                – Myślisz, że mógłby nie wiedzieć? – Opowiedziało mu gwałtowne potrząśnięcie głową.  – No właśnie… – westchnął ciężko i przystanął jeszcze przy Jonginie, tuż przed wyjściem. Nie patrzył na nastolatka, a na swoje stopy, jakby wstydził się słów, które miały wydostać się z jego ust. – Nie chcę, żeby Taemin doświadczał jakichś nieprzyjemności z twojej strony ze względu na to kim jest, dobrze?

Nie czekał nawet na odpowiedź skonsternowanego chłopaka, a po prostu wyszedł z kuchni, jakby te kilka dodanych słów wcale nie zrobiły zamieszania w głowach. Zarówno tej Kaia, jak i  jego własnej.

                Młody Kim wymknął się tak samo szybko, jak znalazł niespodziewanie wcześniej w salonie, za to Minho powrócił do pozostawionych w salonie osób. Jego ojciec nadal siedział na sofie i przyglądał się intensywnie skulonemu Taeminowi. Ten skubał swoje palce, niemal poza tym wcale się nie ruszając, a pozostawiając w swoim małym azylu ramion. Mętny wzrok miał utkwiony w ogromnej choince, tej, która od początku zdobyła jego wielkie zainteresowanie.  

                – Wybacz, ojcze, że musiałeś czekać. – Skłonił się niemal w pół, a potem usiadł obok swojej „zabawki”, znów łapiąc smycz do ręki i ciągnąc ją, by zwrócić na siebie jego uwagę. Czekoladowe oczy spojrzały na niego ze strachem wymieszanym z nadzieją. Widząc ciepłe spojrzenie, lekko odetchnął, a potem wyciągnął dłoń, którą Minho uchwycił i położył na swoim biodrze. 

Czy  to była tylko gra, czy chłopak rzeczywiście upatrywał w nim chociaż minimalnie bezpieczną przystań – sam nie wiedział, ale byłby bardziej skłonny ku tej pierwszej opcji. Chociaż nie rozumiał wielu działań Taemina,  wiedział, że miłości raczej między nimi nie będzie. On sam był skurwysynem, który tylko niekiedy miał momenty, gdy umiał nad sobą zapanować – w większości targały nim emocje, często zbyt złe, agresywne, brutalne. Sam wiedział przecież o tym doskonale, ale co miał zrobić  z samą  świadomością? Walczył ze sobą, próbował. Dla Minhyuka, który był za młody, by umierać. Dla żony, pięknej, uroczej, inteligentnej, od początku zdającej sobie sprawę, że za rogiem czyha niebezpieczeństwo. Chciał być dobrym mężem, dobrym ojcem, dobrym przyjaciele, a okazał się być potworem, pomiatającym chłopcem, który trafił do niego przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności.

                – Och, w porządku.  Porozmawiałem sobie trochę z Taeminem. – Minho zmarszczył brwi, słysząc takie zdanie, wypowiedziane nonszalanckim tonem, nie zdradzającym jednak, o czym owa rozmowa mogła w ogóle być. Miał tylko nadzieję, że jego ojciec nie groził Lee, lub co gorsza, nie zdradził jakiegoś faktu z życia swojego syna. To mogłoby bardzo niekorzystnie wpłynąć na, i tak już kiepskie, relacje ich dwójki.

                – Rozumiem. O czymś ciekawym?

                – Hm… o jego przeszłości, można tak powiedzieć.

Minho posłał mu nierozumiejące spojrzenie, a później zerknął na chłopaka. Miał półprzymknięte powieki, a dłoń, ta sama, która chwilę wcześniej znajdowała się na jego biodrze, umiejscowiona była w dole podbrzusza, nerwowo skubiąc szlufkę od spodni. W tej chwili przypominał trochę pozbawioną życia lalkę, niedoskonałą, ale piękną. Niezwykłą twarz szpeciła krew, leniwie spływająca po niej, zostawiając niewidzialne szramy, na ciele, na duszy; skazę wszechświata.

                – Dobrze… Co jeszcze powiesz mi o ojcze? – zapytał, chcąc wyrzucić  z umysłu niepokojące  wizje.  – Jak matka?

                – Och, niewątpliwie ma się dobrze – odparł, uważnie wpatrując się w Minho. Kiedyś, właściwie to dość dawno temu, bardzo kochał tego małego urwisa. Chciał go wychować na porządnego człowieka, takiego, jakim ona sam był. Zignorował wtedy nawet to, że nie jest jego biologicznym ojcem, a jedynie prawnym opiekunem, ze względu na małżeństwo z jego matką oraz pokrewieństwo z prawdziwym  ojcem. 

                Jednakże dość szybo „idealny synek” przestał być taki wspaniały. Był coraz bliżej dorosłości, a koło niego stale kręcili się dwaj chłopcy, może i pochodzący z bogatych rodów, ale nie mający najlepszego statusu. Obydwaj starsi, ale ciągle coś ich ciągnęło w stronę Minho. Co – sam Choi nigdy nie był pewien. Ale nie podobało mu się, że osoba, w której pokładał nadzieje, zaczyna się zadawać z pedałami, na dodatek czyniąc znaki, że i on może należeć do tej grupy życiowych wykolejeńców.  Sam jednak przyznawał, że gdyby zakończyłoby się na sypianiu  z mężczyznami, byłby skłonny to zaakceptować – w końcu był to czas, gdy on sam, mając dość swojej żony, dość chętnie nawiedzał łoża innych, także mężczyzn.  Ale nie, Minho nie wystarczyło wymienianie się śliną z dwójką chłopaków – postanowił znaleźć sobie dziewczynę. Właściwie, było to całkiem dobre – byleby tylko trafił na odpowiednią partię. Anne była zdecydowanie „odpowiednia”, aczkolwiek tylko z punktu widzenia jej „pleców”, czyli rodziny. Próbował wielu sposobów, by odciągnąć Minho od myśli wiązania się z tą panną, ale ten był uparty – jak jego ojciec.

Sam pan Choi doskonale zdawał sobie sprawę, że jeżeli chce nadal żyć na tym świecie, musi się dostosować do rozkazów tych wyżej. To dlatego z miejsca znienawidził młodego chłopaka, którego nazywał do tej pory synem, nawet kochając go, jakby naprawdę powstał z jego krwi.  Teraz jednak  też wiedział, że nie ma co powracać do zażyłości między nimi – Anne może i nie żyła, ale nie bez powodu. Zginęła za sprawą egoistycznych pobudek Minho, a razem z nią Minhyuk, ten, który powinien być synem kogoś innego. Ale ona wybrała Minho – czemu, nie wiedział, ale też nie chciał się w to zagłębiać. Zbyt dużo to skomplikowało.

                – Tak, cieszę się – odparł ponuro młodszy, łapiąc za kosmyk włosów Taemina i lekko za niego ciągnąc. Chciał czymś zając ręce, by porzucić myśli o matce. Dawno jej nie widział,  a ta równie dobrze mogłaby już nie żyć. Zdawał sobie sprawę, że jego ojciec mógłby chcieć zataić przed nim prawdę.

                – Pójdę już, Minho – stwierdził pan Choi, chyba niezbyt zadowolony z tej wizyty. Podniósł się nieco ociężale i rzuciwszy dziwne spojrzenie Taeminowi, po prostu wyszedł z salonu. Minho podążył za nim, zdaje się, ze poczuciu obowiązku, niż z własnych chęci. A nastolatek został sam, ze słowami pana Choi dźwięczącymi mu w uszach:

Pamiętaj o rozkazie Kyuhyuna. Minho ma nie żyć. Dopilnuj tego, Lee Taeminie.

*

Kibum wszedł do pokoju obleczony jedynie w spodnie od piżamy, susząc włosy ręcznikiem. Od razu rzucił mu się w oczy Jonghyun siedzący na krześle, skulony nad jakimiś papierami. Westchnął cicho, bo chyba wiedział czym są kolorowe kartki porozrzucane na blacie. Odkąd Kim poznał Taemina, przesiadywał nad nimi jeszcze częściej, jakby zdjęcia miał mu dać odpowiedzieć na pytania, które zadawali sobie od czterech lat.

– Znowu je przeglądasz, hyung? – zapytał cicho, stojąc mu za plecami. Nie mylił się, po raz kolejny patrzyły na niego pewne oczy, na innym zdjęciu nadal był ten sam mężczyzna, twarz zastygła w przerażeniu. Nie lubił tych fotografii, jednakże znał je już niemal na pamięć, tak często sam wbijał w nie wzrok, błagając Boga, by scenariusze, które tworzyli, nie okazały się być rzeczywistością.

– Myślisz, że to może być prawda? – zapytał starszy, unosząc na niego swój wzrok. W tej chwili, chociaż był poważny, wyglądał jak zraniony szczeniaczek.

– Ciągle mnie o to pytasz.

– A ty nigdy mi nie odpowiadasz.

                – Bo dobrze znasz odpowiedź na to pytanie. Choćbyś pytał milion razy, czy on był do tego zdolny, ja odpowiem tylko „nie wiem”, bo naprawdę, nie mam pojęcia. – Przemieścił się przed drugiego mężczyznę i, opierając o biurko, zmierzył uważnym spojrzeniem. – Dlaczego nie potrafisz chociaż na moment przestać tego rozważać?

                – To mój przyjaciel – warknął i już miał się odsunąć, jednak drobne dłonie Kibuma zacisnęły się na jego koszuli.

                – Mój przecież też, Jonghyun. Tak samo jak ty go kocham, tak samo jak ty modlę się co noc, by Minho znów był tą  samą osobą, i tak samo jak ty, wiem, że to niemożliwe. Jest dla mnie takim samym przyjacielem jak wtedy, gdy wychodziliśmy na piwo, a w domu czekała na niego Anne, jak i teraz, gdy przez dręczącego go koszmary, ładujemy mu się do łóżka.  Jest innym człowiekiem, ale to nie oznacza, że już go skazałem.

Kim cicho westchnął, a po chwili bezczynnego wpatrywania się w swoje złączone dłonie, pociągnął Kibuma na swoje kolana i mocno się w niego wtulił.

                – Pamiętasz jaki był szczęśliwy, gdy urodził się Min? Oszalał zupełnie na jego punkcie – wymamrotał mu w klatkę piersiową, łaskocząc ją  swoimi wargami.

                – Był wspaniałym ojcem. Byłby wspaniałym ojcem, gdyby Minhyuk nadal żył. – Zadrżał, a potem zacisnął mocno dłonie, nadal trzymające materiał koszuli mężczyzny. – Nie rozumiem jak mogło do tego w ogóle  dojść. Taka niewinna kobieta jak Anne i to rozkoszne dziecko…

Czuł jak dłonie Jonghyuna  delikatnie gładzą jego spięte, nagie plecy. Właśnie dlatego odchylił się lekko do tyłu, by delikatnie przyłożyć swoje wargi do tych należących do drugiego, czekając, aż przejmie inicjatywę. Ten długo nie czekał, ale ten pocałunek miał słony posmak, gdy policzki Kima mokły od powoli spływających łez. Kibum ścierał je dłońmi, ale nic im to nie pomagało, bo los przez cały czas był okrutny i nawet gdyby oddali się we władanie chwili, wspomnienie by nie znikły, tak jak wyrok nad Minho.

                – Kochaj się ze mną Jonghyun – wymamrotał Key. – Tak jak to było dawniej.

Spojrzenie starszego było gorące, ale nadal rozmazane łzami. Mimo to, złapał tamtego pod pośladki i przeniósł na łóżko, by położyć go tam  czcią i zawisnąć nad nim, składając delikatne pocałunki na odkrytej piersi. Obdarowywany lekkimi muśnięciami młodszy cicho wdychał, gładząc silne ramiona Jonghyuna, czekając na więcej, na to, co mógł jeszcze od niego otrzymać, by było tak wspaniale jak kiedyś.

Pocałunki składane na jego ustach były bardziej zaborcze, dłonie błądzące po piersi, badające dotąd zakryte miejsca ciekawskie. Jego spojrzenie odważne i wyzywające, gdy językiem dotykał sterczący sutek, dłonią trącając drugi. Chciał takiego Key, bo tęsknił za tym, że kiedyś tak po prostu się kochali, bez zbędnych słów, rozważań, gróźb. To właśnie dlatego całował go z energią, dłonią otaczał jego penisa, by słyszeć coraz więcej tych  wspaniałych jęków.

                – Teraz ja, pozwól mi… – wyszeptał Kibum, dłonią znacząc ścieżkę od obojczyka do biodra Jonghyuna, by po chwil wślizgnąć się pod spodnie i bokserki. Zacisnął dłoń na pobudzonym członku, chcąc jednocześnie przekazać mu całą swoją miłość, jak i uczucie zagubienia, niepewności co do jutra.  A potem wymkną się z jego ramion, przyklęknął przed nim i uwalniając się z wszelkich tajemnic rozwiązał ręcznik, po chwili  z czułością zsunąć ubrania z Jonghyuna. Nie było w tym momencie pomiędzy nimi żadnych niebezpiecznych emocji, nie chcieli się pieprzyć, a kochać.

Usta Key były gorące, ale zostawiały po sobie chłodne dreszcze przyjemności. Od jego delikatnych muśnięć w żołądku Jonghyuna zrywały się do lotu motyle, chcąc dołączyć do swych braci, uwalnianych przez Kibuma. Dłonie błądziły w delikatnej pieszczocie, ciała ocierały się o siebie, głosy stawały się zachrypnięte. Key ufnie spoglądał w oczy Jonghyuna, gdy ten rozprowadzał żel na swoim członku, a potem delikatnie w niego wchodził. Później mógł tylko jęczeć, błagać o więcej, wbijać paznokcie w plecy Jonghyuna tworząc krwawe szramy, a na koniec dojść z imieniem ukochanego na ustach. Tulił się do niego przez cały czas, słysząc miłosne wyznania, czując to na sobie, w sobie, w powietrzu. Naprawdę ten mężczyzna był dla niego niesamowicie ważny, ważniejszy niż ktokolwiek. Może i czasami lądowali w jednym łóżku z Minho, ale to nie była miłość, jedynie przyjaźń, zmartwienie, chęć pomocy. Było im ciężko. Od czterech lat borykali się  z tym samym problemem i do tej pory nie zanosiło się na poprawę.

Dopóki nie pojawił się Lee  Taemin. Obydwaj byli pewni, że albo wyciągnie on Minho z tego całego gówna, albo sprawi, że nastąpi gorzki koniec.

*

                U Minho chyba nastąpił moment, gdy koniecznie chciał udowodnić, że jest dobrym człowiekiem. Po wyjściu jego ojca z domu, usadził Taemina na kanapie i ze skupioną miną oczyszczał jego rany. Nie było ich dużo, ale też nie miał pewności czy wszystko z nimi  w porządku.  Lekarzem nie był, nie wiedział nawet czy dobrze je bandażuje. Starał się jednak,  a to ważne, prawda? Dążył do tego, by pokazać, że może być nie tylko brutalem, ale że ma w sobie choć trochę samokontroli.

Cały czas miał w głowie słowa Taemina, że chociaż mógłby obiecywać, to i tak w końcu stanie się coś, co sprawi, że wybuchnie. Wiedział o tym. Wcześniej udawało mu się przeczekiwać te momenty lub wyżywać się w seksie, jednak teraz koło siebie miał tylko delikatnego Lee, który  zazwyczaj trafiał w same apogeum jego wściekłości. Miał po prostu złe wyczucie czasu, można by stwierdzić, ale właściwie też wiedział sam, że nigdy nie byłoby odpowiedniego momentu. Może czasami miał problemy ze zrozumieniem samego siebie, ale to akurat pojmował bardzo dobrze. Widok jaki zastał wtedy w domu – to była jedna z cegiełek, może cała ściana, która doprowadziła do jego moralnego upadku.

                – Boli cię? – zapytał, zatroskany.

                – Nie,  jest w porządku – odparł, odwracając wzrok. Oczywiście, że go bolało, ale to nie pierwszy, ani nie ostatni raz, czyż nie?

                – Może idź się położyć, zasługujesz na odpoczynek. – Pomógł mu wstać, a gdy chłopak był już w drzwiach, zawołał jeszcze za nim. – Dobrze się spisałeś. Przykro mi, że musiało do tego dojść.

Krzywo się uśmiechnął zamiast odpowiedzi, a potem najzwyczajniej w świecie zniknął, kierując  do sypialni. Minho patrzył jeszcze za nim, nagle przypominając sobie, że gdyby Minhyuk żył, miałby  teraz już osiem lat. Jego mały, słodki syneczek… Tęsknił za nim. Tak bardzo za nim, za nimi tęsknił.

Cztery lata temu, pewnego słonecznego, majowego dnia, wcześnie rano dostał telefon od swojej żony. Anne spędzała czas w domu, ponieważ uparła się, że sama wychowa Minhyuka, bez pomocy opiekunek. Nie miała też co liczyć na „babcie”, oczywiście, ponieważ jej małżeństwo z Minho mocno pokomplikowało w jej więzach rodzinnych.  Nikt tego nie akceptował, zwłaszcza, że była już komuś „przyrzeczona”. Już w wieku szesnastu lat zadziało się coś, co wydawałoby się, dawno już wyszło z tradycji – ustawiono jej małżeństwo z kilka lat starszym synem przyjaciela rodziny. Nie podobała jej się ta sytuacja, zwłaszcza, że jej przyszły mąż należał do gangsterskiej rodziny. Owszem, szanowanej, podziwianej i niezwykle bogatej, ale wciąż okrutnej i robiącej czarne interesy.  A potem poznała Minho i wyszło jak wyszło. Zakochała się, wzięła ślub pomimo sprzeciwów rodziny, wkrótce zaszła w ciążę. Matka Minho też nie była zbyt zachwycona oraz na dodatek pojawiła się tylko raz, by zobaczyć Minhyuka. Dlatego też, Anne z wielki zaangażowanie wychowywała swojego małego aniołka.

Tego dnia, gdy  Min miał już cztery  lata, jego żona oznajmiła mu wspaniałą wieść. Obydwoje byli zachwyceni, że w ich życiu ma się pojawić kolejny skarb. Mieli nadzieję, a przede wszystkim Anne miała, że to będzie dziewczynka, równie słodka co ich synek, jednakże nie sprawdzali tego, idąc za radą uszczęśliwionego Kibuma. Czuł on się chyba bardziej ciocią niż wujkiem, niemniej jednak promieniował szczęściem równie mocno, co Minho.  Małżeństwo zgadzało się co do kwestii, że lepszej osoby do opieki nad dziećmi nie mogliby znaleźć – Key zawsze mógł, nawet jeśli był tak zajęty, to  niemal stawał na głowie, by znaleźć chwilę; bawił się z Minem, puszył się jak paw, gdy nauczył chłopca korzystać z nocnika. Był wspaniałym wujko–ciocią, przyznawał to nawet Jonghyun, niekiedy zazdrosny o zażyłość między chłopcem a Kimem.

Maj był miesiącem, w którym  dziecko zaczęło kopać. Anne zadzwoniła do niego właśnie z tą informacją. Był w tamtym momencie najszczęśliwszym ojcem i mężem na świecie – miał kochającą żonę, wspaniałego syna i kolejne dziecko w drodze. Wydawało się, że nic nie może zaburzyć tego spokoju i  radości. Było cudownie. Do czasu.

Wrócił do domu jak zawsze przed wieczorem. Zachwycony, że może i jemu uda się poczuć silę małego rozrabiaki przekroczył próg rezydencji, wołając od razu Anne i Minhyuka. Czekał, by jak co dzień, syn wskoczył mu w ramiona, składając na policzku mokrego i głośnego całusa, oplótł rączkami szyję i głośno zakrzyknął najsłodszym głosem, jaki wydobywał się z jego gardła: „appa!”.

Odpowiedziała mu jednak  cisza.

To co zobaczył, sprawiło, że jednocześnie go zemdliło, jak i zamarł przerażony. Był w stanie wpatrywać sie jedynie w to coś, co kiedyś było jego piękną, uroczą żoną. Jej zmasakrowane ciało rozciągnięte na podłodze. Twarz była krwawą miazgą, ciało pokaleczoną i poskręcaną masą skóry i tłuszczu. Jedynie okalające jej głowę włosy były nienaruszone, wyglądały wręcz, jakby ktoś celowo je oszczędził, a potem z czcią rozczesał w formie wachlarza. Nogi szeroko rozstawione na boki, jakby w ogóle nie miała kości i stawów. Zastygły uśmiech szaleńca, a może nie szaleńca, a matki, która za wszelką cenę, jak lwica broniła dzieci?

Opadł na kolana i w takiej pozycji niemal podczołgał się w tamto miejsce. Otępiały wpatrywał się w rozcięty brzuch, który jeszcze rano całował z uśmiechem, witając nienarodzonego potomka. Teraz to dziecko, które właśnie tego dnia zaanonsowało swą obecność, leżało obok matki. Pępowina ciągnąca się krwawą smugą zaczynała się w dole jamy brzusznej zaś kończyła przy malutkiej, liczącej może dziesięć centymetrów maleńkiej istotce. Ledwo wykształcone, zakrwawione  dziecko, z widoczną twarzą, małymi rączkami… Dziecko, które już kochał, kochał od momentu, gdy usłyszał „jestem w ciąży, Minho”. Teraz… pozbawione życia. Pozbawione duszy, planów na przyszłość, niewykształconych marzeń.

                – Appa…? Appa… – usłyszał ochrypnięty głos Minhyuka. Wypełniony bólem, przerażeniem, łzami, obficie moczącymi twarz. Patrzył na niego zdrętwiały, a znajomy mu mężczyzna trzymał go za ubranko. Chciał wstać i odebrać mu swój skarb, odebrać zapłatę za rodzinę.

                – Witaj, Minho. Chyba się mnie tu nie spodziewałeś, czyż nie?

                – Kim Heechul – wysyczał z nienawiścią, podnosząc się  znad zwłok.

           – We własnej osobie. A tu mam twojego synka, widzisz? – Uniósł go wyżej, jakby nie był czteroletnim chłopcem, a szmacianą lalką. I chyba rzeczywiście było mu bliżej do czegoś takiego, niż do żywego człowieka. Jego nogi zwisały bezwładnie, tak samo jak ręce, a on sam krztusił się łzami, nie mogąc nawet się poruszyć. – Troszkę niedysponowany, jak widzisz, ale długo sobie nie pocierpi…

                – Appa…

To był moment jak skoczył ku niemu, jednakże zatrzymał go huk. Opadł na podłogę, czując w boku przeraźliwy ból. Kula niewątpliwie znalazła się w nieodpowiednim miejscu. Nie mógł się ruszyć, a tym bardziej uchronić przed kolejnym pociskiem. Ktoś, kto znajdował się również w salonie miał niezwykłą zabawę w celowaniu w ciało Choi. A ten tylko wpatrywał się w swojego syna, kołysanego przez Heechula jak na sznurkach. Czarne oczy, identyczne jak jego, utkwione były w jego, chociaż prawdopodobnie nawet go nie widział, zamknięty za ścianą obezwładniających katuszy.

Kim wziął zamach…

Minho zaskowyczał z bólu, gdy nóż rozorał jego brzuch…

Głowa Minhyuka rozbiła się o ścianę.

Dziecko spadło na podłogę,  gdy Heechul rozwarł palce. Rozległ się  głuchy stuk. Dźwięk ten wymieszał się ze zwierzęcym rykiem Minho, odbezpieczaniem broni i wesołą melodią, wygwizdywaną przez mordercę. Tworzyła najbardziej makabryczną mieszankę w świecie, wiele razy później nawiedzającą pozbawionego części serca mężczyznę. Co noc widział swoje nienarodzone dziecko, kwilące za życiem; widział Minhyuka, płaczącego w rękach Heechula, wołającego go zrozpaczonym głosem, powoli cichnącym w mrokach ciemności; nawiedzała go Anne, oskarżająca go, że ich nie uratował, że pozwolił na takie bestialstwo. Pytała rozgniewana, dlaczego on żyje, a ona nie miała nawet szansy urodzić drugiego dziecka. Błagał ją ciągle o przebaczenie, ale odpowiedź nie nadchodziła. Nie potrafił żyć bez niej. Nie potrafił żyć z wiedzą, że to on sprowadził na nich męczeńską śmierć. To on powinien był wtedy zginąć. Tylko on.

Tamta dwójka wtedy, jak gdyby nigdy nic, wyszła, za to Minho, wkładając w to ostatnie pokłady życia, doczołgał się do Mina, wziął go w ramiona i rozpłakał, tak, jak  jeszcze nigdy w życiu.

✦IV  ✦  VI ✦

~*~*~

Także… Chyba nie będę tego zbytnio komentować. Było mi naprawdę

 ciężko przy pisaniu ostatniej sceny, ale czy nie pomogła Wam  zrozumieć postać Minho? Czytając komentarze właśnie widzę, że nikt nie rozumie charakterów Tae i Minho –

Taemina zostawiam sobie na później, aż sama się z nim przegryzę.

Dziś krócej, trochę JongKey, mało 2mina, jak mi się zdaje, a przede wszystkim wspomnienia.

Napiszcie mi, co o tym sądzicie, jestem bardzo ciekawa :)