Właściciel IV

Długo myślał o tym co się wydarzyło, a  właściwie… o tym, co wcale nie miało miejsca. Koszmar przez cały czas zajmował główne miejsce w jego umyśle, katując nieskończonymi przypuszczeniami  i podejrzeniami. Sam nie był pewien, czy palce Minho powoli sunące po jego pokrytej białym puchem piersi mogły być tylko wytworem wyobraźni. Nie sądził, by mógł po raptem dwóch dniach mieszkania w tym domu, tworzyć aż tak okrutne scenariusze, które swym pokładem brutalności znacznie przekraczały dopuszczalną normę. Zawsze mogło być gorzej, mówił sam do siebie, gwałtownie pocierając kark, ale jednak stało się jak się stało. Tylko właściwie… co? Ile razy przymykał powieki, widział wykrzywioną szalonym grymasem twarz mężczyzny. Po plecach przebiegał mu zimny dreszcz, nie mający w sobie ani krzty przyjemności, a dłonie zaciskały się w pięści. Sam sobie pluł w brodę, że aż tak myśli o tej wizji, ale ta zbyt go męczyła, by mógł ją, ot tak, porzucić.

Jednakże, było jeszcze coś. Im dłużej wpatrywał się w postać Choi siedzącego przy kuchennym stole i przeglądającemu jakieś papiery, dochodził do wniosku, że sen czy nie sen, zareagował jednak zupełnie nie tak, jak powinien. Wydawało mu się, że już przekonał sam siebie, że takie jest jego życie. Miał wpojone zasady i niejednokrotnie bardzo trudno było mu się im przeciwstawić, a jednak spojrzenie wyśnionego czy realnego Minho, odrzucało go bardziej niż obleśne dłonie starszych panów. Byli brutalni, ale żaden nie był tak blisko gwałtu nad nim, a nawet zabójstwa. Powinien się bać? Powinien się bać czegoś, co być może wcale się nie wydarzyło? Minho  wtedy, gdy czuwał przy łóżku,  nie wyglądał jakby kłamał, przypominał bardziej zatroskanego rodzica, który chciał pocieszyć swojego syna, obudzonego po nocnym koszmarze. Jego dłonie były ciepłe, kojące, ale Taemin nie mógł się pozbyć myśli, że chwilę wcześniej mogły  zaciskać się na jego szyi, by całkowicie pozbawić go powietrza.

Gdyby zareagował tak jak powinien, co by  się działo? Prawdopodobnie Minho pocałowałby go, może ponownie przyszpilił do ściany, ale nie tak brutalnie. Zszedłby ustami niżej, przygryzał szyję, ale to nie było najważniejsze. Taemin był pewien, że to zakończyłoby się w sypialni, pomimo gadania wiecznie-dobrego Minho. Ta jego niechęć do seksu sprawiłaby co najwyżej, że Lee nie poczułby go całym sobą, a jedynie ustami. Potrafił sobie wyobrazić, jak długie palce mężczyzny wplotłyby się w jego rude włosy, by przyciągnąć jego głowę jeszcze bliżej swojego krocza. Pewna ukryta na co dzień doza gwałtowności ujawniłaby się w szarpaniu nastolatkiem, by szybciej osiągnąć spełnienie. Taemin to znał, w końcu robił takie rzeczy niejednokrotnie, a właściwie pokusiłby się o stwierdzenie, że codziennie. Podobno był dobry, więc jak długo tamten by wytrzymał, dopóki nie docisnąłby twarzy swojej zabawki jeszcze bliżej, by osiągnąć spełnienie, niemal wbijając się penisem w jego gardło?

Potrząsnął głową, zniesmaczony swoimi własnymi myślami. Nic takiego się nie wydarzyło, nie było ani obciągania, ani tej sceny  w ogrodzie. To wszystko było wymysłem jego zestresowanego umysłu. Prawda? Prawda.

                Minho, jakby poczuł, że jest obserwowany, uniósł głowę i spojrzał wprost na skulonego na schodach Taemina. Czarne oczy wwierciły się w drobną postać. To one były powodem tego wszystkiego. Dlaczego z całego mężczyzny najbardziej przerażały go oczy, które przecież nie miały siły, przynajmniej tej fizycznej. Nie tak jak dłonie, nie tak jak to ciało, usta. Miały być tylko organem służącym do patrzenia, niczym więcej, nie zwierciadłem, głębokim jak otchłanie piekła, tak samo niebezpiecznym. Czasami jego spojrzenie było dobre, ale czasami również ukrywało jakieś szaleństwo.  Dlaczego się jednak nad tym zastanawiał? Czy nie dostrzegał nutki  obłędu już tamtego wieczoru, gdy po raz pierwszy został przez niego pocałowany, gdy po raz pierwszy odczuł na swoim ciele jego siłę? Może teraz, gdy na niego patrzył, wydawał się być tylko dobrotliwym młodym mężczyzną, doświadczonym przez los, zapracowanym, ale nadal mającym czas dla swoich przyjaciół. Ideał o ciepłym sercu.

                – Coś się stało, Taeminie?

Pokręcił gwałtownie głową pod naporem tego spojrzenia, a potem spuścił wzrok na swoje splecione na kolanach dłonie. Lekko drżały, przypominając mu o zbyt wielu myślach kłębiących się w głowie.

Uniósł głowę akurat w tym momencie, by zobaczyć, że mężczyzna wstaje od stołu i zmierza w jego kierunku. Spłoszył się, jednak wiedział, że nie ma możliwości odwrócenia się i ucieknięcia, bo to by jeszcze bardziej zaalarmowało Minho, że coś jest nie tak. Dlatego więc został, wielkimi oczami obserwując  mężczyznę, gdy ostrożnie siadał na stopniu niżej. Zachowywał odpowiedni dystans, by zarówno on sam, jak i młodzieniec mogli czuć się komfortowo

                – Powiesz mi teraz?

                – Ja… – zaczął, niepewny, czy mówić, czy zamilknąć. Zdecydował się na odpowiedź, jednak daleką od jego aktualnego stanu psychicznego. – Zastanawiam się o co chodzi z Leo. Nigdy go nie widziałem, a jednak on wiedział, że coś jest na rzeczy.

                – Mam nadzieję, że palnął pierwsze, co mu przyszło na myśl.

                – Bo tak wyglądam? –prychnął, nadal unikając bezpośredniego spojrzenia na tamtego.

                – Nie wiem, Taemine. Nie wydaje mi się, byś przypominał wyglądem męską prostytutkę. Laura twierdzi, że Leo przechodzi młodzieńczy bunt.

– A ty jej wierzysz, Minho?

Choi w odpowiedzi zrobił tylko krzywą minę. Nie wyglądał na kogoś, kto jest przekonany co do swoich własnych słów, a fałszywych racji nie miał zamiaru bronić. Sam doskonale wiedział, że Leo na pewno nie kierowały takie pobudki, jak to próbowała mu wytłumaczyć kobieta, i chociaż nie potrafił wymyślić nic bardziej sensownego, postanowił na dzień dzisiejszy dalej nie wgłębiać się temat. Wierzył, że sprawa sama się rozwiąże, wcześniej albo później. Co prawda, wolałby żeby stało się to w najbliższej przyszłości, bo oczekiwanie na odpowiedź, która miała przyjść z niewiadomo której strony, była równie męcząca, co wieczna niewiedza. Skłamałby, gdyby stwierdził, że się nie martwi. Martwił się, i to cholernie, zarówno o Leo, który mógł wplątać się w nieodpowiednie towarzystwo, jak i o Taemina,  którego te słowa dotyczyły. Nie wiedział co ma z tym zrobić, więc po prostu na razie nie zdecydował się na nic.

– Wierzę czy nie, powinienem jej ufać. A skoro ona twierdzi, że dowie się, o co chodzi, to tak będzie.

Taemin miał ochotę prychnąć na tą nieco naiwną pewność mężczyzny. Jakby Leo miał jej cokolwiek powiedzieć. Każdy rodzic myśli, że jego dziecko wyjawi mu swoje największe sekrety tylko z racji tego, że jest rodzicem, jakby nie pamiętał swojego własnego nastawienia do takich spraw jeszcze z czasów, gdy sam był młody. Teraz był już niemal pewny, że nie dowie się, co spowodowało takie słowa chłopaka.

                – Masz jakieś plany na dzisiaj? – zapytał wobec tego, chcąc uniknąć dalszego tematu syna Laury.

                – Właściwie, to muszę pokazać się w firmie – poinformował  go, spoglądając na zegarek. – Za jakąś godzinę, dokładnie. –  Obrzucił go zmartwionym wzrokiem, jakby bojąc się o jego istnienie przez ten czas, gdy jego samego nie będzie w rezydencji.

                – No dobrze – odparł, nawet nie zwracając na odpowiedź większej uwagi. Myślami był przy drzwiach do ogrodu, których co prawda nie widział, ale jasna łuna światła padająca przez nie, widoczna była na podłodze salonu. Przypomniał sobie swoją wędrówkę ku nim, a potem zapach dymu papierosowego, który owinął go zaraz po ich otwarciu.

                – Dasz sobie radę?

                – Co? Radę? – powtórzył, zdziwiony zasłyszanymi słowami.

                – No tak. Czy dasz sobie radę sam?

                – Minho, przecież nie jestem dzieckiem – westchnął z politowaniem, spoglądając na niego bardziej otwarcie. Musiał przyznać, że chociaż wcześniej uparcie wmawiał mężczyźnie brak poczucia stylu, to wcale tak nie było. Wyglądał przystojnie w popielatej koszuli i czarnych spodniach. Dostojnie, jeśli mógł tak to nazwać. Poza tym, widząc takiego Minho na ulicy w czasach, gdy jeszcze nie miał się gdzie podziać, wiedziałby, że jeśli będzie się dostatecznie ostrożnym, to  można by zaopatrzyć się w obficie wypchany portfel, przy łucie szczęścia. Oczywiście, prawdopodobieństwo, że udałoby się okraść takiego Minho było niewielkie, ale czasami wystarczyło mieć świadomość za kim chodzić, i kogo uważnie obserwować, aż okazja nadarzała się sama. Przekonał się wielokrotnie, że odrobina dyskrecji  i cierpliwości wystarcza, by wzbogacić się o kilka won.

                – Ale mogę zadzwonić do Jonghyuna. Ma na pewno wolne, w końcu to Jonghyun.

                – Nie! – wykrzyknął nim zdołał się powstrzymać. Jakoś ten cały Jonghyun nie przekonał go do siebie, poza tym  tamten też raczej za nim nie przepadał. Nie wyobrażał sobie, żeby spędzili razem kilka godzin i nie zakończyło się to kłótnią. – T-to znaczy, wszystko będzie  porządku. Nie musisz się martwić, nie ucieknę, ani nie wyniosę ci nic z domu.

Minho wywrócił oczami na taką deklarację. Jakoś nie podejrzewał Taemina o takie czyny, bo w końcu zabrał go z domu Parka, nie miałby gdzie wrócić, a będąc tutaj, nie brakowało mu niczego, by musiał kraść.

              – No dobrze. To ja zaraz wychodzę, bo muszę jeszcze gdzieś skoczyć, a ty… Cóż, rób co chcesz. Możesz zaprosić Kaia, jeśli… – urwał, widząc krzywy uśmiech na ślicznej twarzy. Znów próbował być mu ojcem, chociaż kilkakrotnie pokazał, że daleko mu do ciepłego tatusia? – To ja idę.

                Taemin odprowadzał go wzrokiem, gdy wychodził po schodach, kierując się do swojej sypialni. Był świadomy tego spojrzenia, ale starał się je zignorować, bo miał dziwne wrażenie, że wie o czym może w tej chwil nastolatek myśleć. Wcale nie o Kaiu, Jonghyunie, następnych kilku godzinach, czy nawet o dziwnych i na swój sposób przerażających słowach Leo.

Czuł, że powodem jest wczorajsze popołudnie, które miało być tylko wytworem wyobraźni. Lee w takim razie musiał być bardzo inteligentny, skoro zdał sobie sprawę, że to kłamstwo. A może to on nie grał dostatecznie dobrze? Zdradził swoją drugą, niechcianą naturę, która często przytłaczała nawet jego samego. I co miał teraz niby z tym zrobić?

                Swoją chwilę wolności zaczął od ponownej wizyty w pokoju Minhyuka. Był tak samo posępny i wypełniony złudzeniem obecności dawnych radosnych dni, co gdy był tu po raz pierwszy, ale pozwolił mu na dokładniejsze zbadanie sytuacji. Co prawda, wcale mu to nie rozjaśniło w głowie, ale przekonał się, że Minho musiał być bardzo przywiązany do chłopca. Właściwie, gdy zauważył jeszcze jedną fotografię, przedstawiającą malucha, Choi oraz brązowowłosą kobietę, nabrał pewności, co do więzi między całą trójką. Dłoń Minho spoczywała zbyt nisko na jej biodrze, by mogła być tylko siostrą lub przyjaciółką, a dziecko było zbyt do niego podobne, by nie byli ze sobą spokrewnieni.  Oczywiście, mógł się mylić, ale Minhyuk na pewno był jego synem,  natomiast kobieta…  Cóż, wolał się nie zastanawiać, co sprawiło, że chociaż był w życiu Minho ktoś taki jak ona, to jednak teraz zdarzyło mu się uprawiać seks ze swoją dwójką przyjaciół, ewidentnie mężczyzn, i na dodatek posiadać osobistą dziwkę, również płci męskiej.

                                                                                                                                     

                Pozostało tylko pytanie, co stało się z tą dwójką? Nie wytrzymali i uciekli przed szaloną i nieco bestialską wersją Minho, jaką od czasu do czasu im serwował?

A może chodziło o coś innego? Raczej w to wątpił, jednakże wszystko było możliwe, czyż nie? Może kobieta dowiedziała się, że on woli mężczyzn, a nawet kilku naraz? Albo, że nie odmawia sobie romansiku  z przelotnym, znacznie młodszym dzieciakiem? Nie wiedział i, właściwie, chyba nie chciał. Nie był gotowy, by poznać wszystkie sekrety Choi Minho.

                Pokój Minhyuka nie przyniósł mu spokoju ducha, ale mimo to wybrał się w jeszcze jedną podróż, która mogła okazać się jeszcze gorsza w skutkach niż dziecięcy pokój, trochę przypominający ten z horroru. Z sercem wygrywającym w zawrotnej prędkości wariackiego marsza, uchylił tylne drzwi, prowadzące do ogrodu. Nie było tam nic szczególnego, zapewne z powodu pory roku, ot, kilka nagich krzaczków, drzewa w oddali i… pokryta śniegiem fontanna. Z zaciśniętymi w pięści dłońmi skierował się w jej stronę, a krew szumiała mu w uszach tak głośno, że nie słyszał nawet własnych butów na skrzypiącym śniegu. Im bliżej był, tym jego kroki stawały się wolniejsze i jakby cięższe. Stopy nie chciały czynić kolejnego kroku, bo mózg bał się dowiedzieć, czy koszmar senny pozostawał wytworem wyobraźni czy okrutną rzeczywistością.

Gdy dotarł na miejsce, widok tego, co tam zastał, powalił go na kolana.

Ubity śnieg, przez kotłujące się na nim ciała, kilka rowków zrobionych przez orające podłoże palce,  by tylko wydostać się spod silnego uścisku zabójczych dłoni.  Ślady butów należących do Minho, oraz te niewyraźne, zostawione przez bosego  Taemina.

Miał już pewność.

Zemdliło go, gdy uświadomił sobie, że rzeczywiście poprzedniego dnia wydarzyło się to, co miało być tylko koszmarem. Upadł na kolana, palcem dotykając jednego z odcisków jego dłoni. Niewielka, niewątpliwie należąca do niego. Gdy przyłożył tam rękę, a ona pasowała idealnie, po prostu pozwolił sobie na łzy. Za czym płakał?

Zdaje się, że za własnym życiem, które miało się skończyć w murach tej rezydencji.

Siedział w salonie, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Spojrzał w tamtą stronę nieco otępiały. Ostatnie  dwie godziny spędził na bezcelowym wgapianiu się w niewłączony telewizor, próbując otrząsnąć się z szoku jaki przeżył. Chociaż wcześniej niemal zaakceptował fakt, że być może rzeczywiście coś się mogło wydarzyć, to teraz ponowne pogodzenie się z sytuacją zajęło mu trochę czasu. Niełatwo było sobie uświadomić, że był tak blisko śmierci. Teraz, gdy wyobrażał sobie postać tego mężczyzny, myślał, że to może być prawda, że to wcale nie jest dobry człowiek, że to tylko gra. Nie wiedział tylko jaki cel ta gra miałaby mieć. Zresztą, czy to ważne?

                Nie przejmował się tym, kto może skrywać się za drzwiami, bo to po prostu nie było istotne. Raczej nikt na niego z nożem by się nie rzucił, chociaż tego spodziewałby się bardziej, niż Leo z lizakiem w ustach, rękach w kieszeniach oraz z plecakiem przewieszonym przez ramię. I nawet gdyby nie chciał go wpuścić, ten po prostu przepchnął się obok niego, potrącając tak mocno, że zaskoczony wpadł na ścianę. Chłopak zupełnie się tym nie przejął, a bez zbędnych komentarzy wkroczył do salonu, rzucił plecak na podłogę i rozłożył się na kanapie. Taemin zaszokowany patrzył, jak wyciąga przed siebie nogi w ciężkich, wojskowych butach, a potem kładzie na stoliku przed sobą.

                – Czego tu chcesz? – zapytał niemiło, stając niedaleko chłopaka, próbując wyglądać chociaż odrobinę groźnie. Rozstawił szeroko nogi, a ręce zaplótł na piersi, ale właściwe, to nie sądził, by to przyniosło zamierzony efekt. Nie, gdy jego był tak bardzo delikatny.

                – To już nie mogę cię odwiedzić, Taeminie? – odpowiedział pytaniem, posyłając mu figlarny uśmiech, jednocześnie ukazując swojego smiley’a

                – Nie wydaje mi się, żebyśmy byli przyjaciółmi – prychnął ponuro.

                – My nie… Ale znam kogoś, kto może i nie jest twoim przyjacielem, ale robi z tobą interes, o ile mogę to tak nazwać.

Nagle wszystko stało się zadziwiająco klarowne. Mógł się domyślić wcześniej, przecież Leo w inny sposób nie miał możliwości dowiedzieć się o jego prawdziwej tożsamości. Jak balonik wypompowany  z powietrza opadł obok Leo na sofę i zmierzył go zrezygnowanym wzrokiem spod półprzymkniętych powiek. Słyszał, że jest wiele takich, którzy pomagają w przekrętach i innych akcjach, ale nigdy nie sądził, że są to aż tak młode osoby. Ten chłopak był z jego wieku i już wkręcił się w taki światek?  To nie wróżyło dobrze jego przyszłości, ale co on, Taemin, miał do powiedzenia w tej sprawie? Był tylko dziwką i czymś na kształt narzędzia, a Leo mógł robić ze swoim losem, co chciał. Nawet zostać młodym szpiclem w gangu.

                –  Chce mnie sprawdzić?

                – Czyli już wiesz o kim mówię? – przybliżył się nieco do niego, natomiast Taeminowi nie pozostało nic innego, jak pozwolić niecierpliwym dłoniom na powolną wędrówkę wzdłuż jego uda. Takie były zasady.

                – Cho Kyuhyun – odparł bez emocji. Znał tego człowieka, oj znał. Zbyt dobrze, jeśli mógł tak stwierdzić. Ani trochę go nie cieszyły jego powiązania z Cho, ale co miał niby zrobić? Nie miał wpływu na to, co się dzieje w jego życiu. Jedynymi osobami, które mogły decydować o jego przetrwaniu i śmierci był Park i właśnie, Cho Kyuhyun.

                – Punkt dla ciebie –  wymruczał mu do ucha, dłonią naciskając na wybrzuszenie w jego spodniach. – Jesteś tak cholernie słodki, że aż szkoda, że nikt nie ma na ciebie pozwolenia.

                Taemin prychnął cicho pod nosem na to wyznanie, zastanawiając się, czy zakaz w stosunku do jego osoby zalicza się do tylko seksu, czy  uniemożliwia również wykorzystanie tego, w czym podobno był najlepszy.

                – W sumie, to trochę zazdroszczę Minho, że będzie mógł rozdziewiczyć  ten twój idealny tyłek – kontynuował. – Ale nikt nie powiedział, że nie możesz mi obciągnąć.

                – To później – wymruczał mu do ucha Taemin, starając się grać na zwłokę. Nie uśmiechało mu się robienie tego, czego chciał ten zepsuty dzieciak. Widocznie Laura jednak nie umiała dobrze wychować swoich dzieci, skoro Leo trafił pod skrzydła Parka jako… Jako kto? – Powiesz mi, jaka jest twoja rola w tym wszystkim?

                – Och, mam mącić. Sprawiać, żeby Minho był zirytowany, może nawet wkurwiony. Żeby tak nosiły go nerwy, by musiał się na kimś wyżyć. Mój słodki Taeminnie, ciężką masz misję.

                – Co za to dostaniesz? – kontynuował swój wywiad, ignorując ostatnią uwagę chłopaka. Przecież wiedział, że mu się dostanie.

                – Ciebie, kotek – wyszeptał, całując go w szyję, zachwycony, że oto ma przed sobą prawdziwą, doskonale wyuczoną dziwkę, która teraz reaguje tak, jak on chciał. Z gardła Taemina wydostawały się seksowne jęki, gdy dłonią ugniatał jego penisa, jednocześnie zębami skubiąc delikatną skórę na obojczykach.

                – Ach tak… Ale obydwoje dobrze wiemy, że raczej tego nie przeżyję, Leo.

 Nastolatek oderwał się od niego i spojrzał na swoją chwilową zabawkę zmrużonymi oczami. Nie wydawał się być przejęty słowami, które usłyszał. Może Taemin nie był pierwszym, który został wysłany na samobójczą „misję”.

                – Pewnie tak. Ale mnie to nie obchodzi. Oprócz ciebie Park trzyma jeszcze kilka cudownych perełek. Nie jesteś jedynym. – Przesunął dłonią po jego policzku w parodii pieszczoty. – Wiesz co masz teraz zrobić, prawda?

Pozostało mu zsunąć się na podłogę przed podnieconym chłopakiem, bo co niby innego miał zrobić? Rozsunął rozporek od jego spodni i pokazał, że Lee Taemin rzeczywiście jest doskonały w tym, do czego został wyszkolony.

Był osobą, która prawie dwa lata spędziła w czymś na kształt niewoli u Parka. Uczony na zwykłą szmatę, która ma rozpalić swojego kochanka samym dotykiem. Nigdy nie wykorzystany, pozostawał czysty. Nie cieszyło go to. Wolałby być pieprzony gdzieś po kątach, obmacywany przez stare dłonie, bez sprzeciwu wkładałby do ust obwisłe penisy, które nie były już w stanie osiągnąć pełnego wzwodu, mógłby całować kogoś, kto pasowałby na jego dziadka, tylko… żeby uniknąć tego losu, jaki mu został przeznaczony. Został niemal wyhodowany jako wyrafinowana forma zemsty. Nie wiedział nic, a jedynie, że „ten sukinsyn Choi Minho pożałuje tego, co zrobił”. Prawdopodobnie, nie tylko on miał pożałować. Minho był szalony, Minho był brutalny, a Lee Taemin zbyt delikatny, by móc się mu sprzeciwić.

Czy więc nie było jasne, że to jest jego koniec? Ich koniec?

                Leo minął się z Minho niedaleko wejścia do domu. Obrzucił go tylko pogardliwym spojrzeniem i bez słowa skierował się w stronę wyjścia od posesji, poprawiając, teraz już lżejszy plecak na swoim ramieniu. Kyuhyun wyposażył go na tą wizytę, a on za całkiem wysoką opłatę bez sprzeciwu zostawił dalsze polecenia Taeminowi. Na dodatek Cho wręczył mu kilka zabawek, jakby w szyderstwie podarowane małemu Lee. Może miał pobawić się ze swoim właścicielem, a może tylko go podniecić, sam Leo nie był pewien, za to coś czuł, że gdyby jutro spotkał tą małą dziwkę, to na pewno nie wyglądałaby tak ładnie jak tego dnia, za to przyozdobiona byłaby o jeden, dwa, czy kilka sinych śladów na swoim ciele. Może nawet prezentowałby się ciekawiej niż taka nieskazitelna istotka o bladej twarzy, rudej kitce, w obcisłych spodniach oraz błękitnej koszulce?

                Choi nie zatrzymywał dzieciaka, zbyt zajęty własnymi myślami. Wizyta w firmie nie przebiegła tak, jak się spodziewał, ponieważ, na jego nieszczęście, spotkał tam swojego ojca. To nie tak, że nie miał z nim dobrych relacji, czy może wręcz nienawidził. Właściwie, to zależało mu na nim, bo w końcu był jego ojcem, a na dodatek pomógł mu dojść do siebie cztery lata temu, opłacając szpital, terapię, ale… czasami wymagał od niego rzeczy, których nie powinien robić. Wysłał go do pieprzonego klubu, w którym musiał patrzeć na poniżanie dzieci, chociaż doskonale wiedział, że przypomina mu to o Minhyuku. Może miał się w ten sposób otrząsnąć, ale sam jakoś nie uważał tej metody za skuteczną, skoro już wiele razy wybuchał niepotrzebną agresją, przez którą był niebezpieczny dla samego siebie oraz swojego otoczenia. Kibum i Jonghyun wielokrotnie  pomagali mu w uspokajaniu buzujących emocji, i właściwie, to w taki sposób wylądowali po raz pierwszy w trójkę w jednym łóżku. Wiedział, że jest szalony i brutalny, a ponieważ ich była dwójka, byli w stanie okiełznać to coś, co żyło w nim od czasu tragedii. Był im wdzięczny, tak jak wdzięczny był swojemu ojcu, ale bywały momenty, gdy miał ochotę rzucić ten świat w cholerę i zrobić to, co powinien zrobić wtedy, gdy był na to czas. Dlaczego miał teraz żyć z tymi wspomnieniami, skoro śmierć była tak blisko?

                Taemin stał przy drzwiach, gdy w końcu wszedł do domu. Minę miał niepewną, jakby przeczuwał, że nastrój jego właściciela jest mocno zachwiany, chociaż niewątpliwie wpłynęła na niego również wizyta Leo, która zakończyła się w taki, a nie inny sposób. Mimo to spróbował się do niego uśmiechnąć, ale w myślach też zastanawiał się, czy warto informować mężczyznę, że wie co naprawdę wydarzyło się poprzedniego dnia.

                – Co tu robił Leo?

                – Chciał… przeprosić.

Zdumiony Minho spojrzał na niego kątem oka. Nie spodziewał się czegoś takiego po chłopaku, zwłaszcza, że w chwili gdy go mijał nie wyglądał na szczególnie skorego do przyznawania się do błędu. Co prawda, znał go już dłuższy czas, ale przez cały czas go zaskakiwał, więc właściwie, czemu miałby nie rozumieć swojego błędu? Pomyślał, gdzieś na skraju logiki i ducha zalewanego zdenerwowaniem.

                –Acha – powiedział tylko, ponieważ ledwo powstrzymywane poirytowanie kłębiło się na skraju umysłu, i już miał go wyminąć, gdy drobna i nieco chłodnawa dłoń Taemina zacisnęła się na jego nadgarstku. Wpatrywał się w nią przez chwile, bojąc unieść wzrok, nie teraz, gdy w jego ciele buzowała zła siła, gdy jeden zły ruch tego dzieciaka mógł skończyć się źle, gdy mógłby znów powtórzyć to, co wydarzyło się przy fontannie, ale bez nagłego opamiętania się.

                – Minho… Minho, czemu mnie okłamałeś?

                – O czym mówisz? – zapytał, na wpół spokojnie, na wpół nerwowo.

                – Ze to w ogrodzie, że wcale… –  urwał nagle, po czym z nieznanych Minho powodów zsunął się na podłogę i złapał go za nogawkę.

                – Co ty wyprawiasz? – warknął.

                – Przepraszam, proszę pana.

                – Co-o? – wyjąkał, pod półprzymkniętymi powiekami widząc obraz nastolatka rozciągniętego na podłodze w kałuży krwi, płaczącego, ale jednocześnie proszącego o jeszcze. Niemal czuł tą wizję, więc wyszarpnął się z uścisku chłopaka i cofnął, byle tylko nie zacisnąć dłoni na jego szyi i ponownie nie poczuć, jak palcami kurczowo zaciskającymi się na delikatnej skórze czuć pulsującą tętnicę i oddech zamierający gdzieś w tchawicy.

                – Ja wtedy… ja… – Taemin sam nie wiedział co ma robić, co właściwe w tej się działo. Sam siebie skazywał na cierpienie. To było niedorzeczne, tak bardzo bolesne, że gdy spuścił głowę, po policzku spłynęła mu łza. Jedna jedyna, jaką teraz mógł wylać. O jedna za dużo, ale też jedna z wielu, które miały jeszcze wylać.

 – Nie powinienem się odsuwać – wyszeptał bardzo cicho, niemal niedosłyszalnie.

To twoje zadanie, Taemin, pamiętaj, to twoje zadanie. Tak ma być, tak musi być…

                – Opanuj się, Taemin – warknął. Odwrócił się na pięcie, chcąc być już jak najdalej od tego dziwnego zjawiska, od chłopaka, który sam się prosił o złe traktowanie, ale ten ponownie się go uczepił, po czym zwinnie wstał i bez wahania wpił w jego wargi. Zaskoczył go, przez chwilę jedynie stał, widok zalewała mu czerń i czerwień, kontury  przestały być wyraźne.

A potem nie potrafił się już kontrolować. Wyprowadzony z równowagi przez ojca, przez Leo oraz samego Taemina, nie myślał nad tym, czy powinien, a może nie, po prostu robił co chciał, jak mu to pasowało, jak pragnął. A pragnął teraz, by rudy jęczał pod jego ciałem, jęczał z przyjemności, ale też bólu, by wykrzywiał twarz w ekstazie, tracił oddech, wykrzykiwał jego imię, a przede wszystkim błagał. Chciał jego żałosnych błagań, gdy sam nie będzie się potrafił zdecydować, czy chce więcej, czy już tego nie zniesie, że nie wytrzyma bólu, który mógłby pozwolić mu osiągnąć spełnienie.

Docisnął go do ściany, tak mocno, że niemal czuł na własnym brzuchu wystające żebra nastolatka i zaczął zachłannie go całować. Taemin odpowiadał równie żarliwie, może rzeczywiście był najlepszy, jedyny w swoim rodzaju; nie przestawał, nawet gdy Minho nacisnął na jego wargi zębami, przebijając delikatną skórę. Teraz pocałunki miały smak krwi, smak, który Minho uwielbiał, który go podniecał, który sił powinien dodawać tylko sadyście.

                – Zrób to, co chciałeś zrobić, Minho. Przecież jestem tu dla ciebie – wyszeptał mu do ucha rudy, może seksownie,  może głosem załamującym się ze strachu,  a potem położył jego dłonie na swojej szyi. Chociaż się bał, bez oznak wahania nacisnął na nie, samemu sobie odcinając dopływ powietrza. Było to nieracjonalne posunięcie z jego strony, ale zyskał dzięki temu jego całkowitą uwagę. Czarne oczy wypełnione złością skupiły się na nim, a on zadrżał, bo nie umiał pohamować swoich własnych odczuć i emocji. Chociaż miał być zabawką, to nie potrafił powoli umierać.

– Jestem twoją dziwką – wymamrotał jeszcze, gdy jeszcze miał choć odrobinę siły i powietrza, by to zrobić. – Jestem twój. Tylko twój.

                Na te słowa nie potrafił się już kontrolować. Zacisnął jedną dłoń na tchawicy, wiążąc oddech, a drugą zsunął na jego krocze i z siłą ścisnął penisa, wyrywając z zaciśniętego gardła niemy jęk. Taemin już nie był w stanie oddychać, ale nie szarpał się, nie próbował wyrwać, a bezwładnie zwisał ze ściany, gdy płonące ciało przyciskało go do niej, naprężając mięśnie. W żyłach Choi pompowana była nie krew, a płynna wściekłość, wylewająca się przez dwie ziejące ciemnością jamy, jakimi były oczy. Ta czerń była ostatnim, co chłopak zobaczył, zanim nie spadł na podłogę, nie przytrzymywany już przez mężczyznę, teraz stojącego nad nim i gorączkowo odpinającego własną koszulę.

                Gdy był młodszy, jego brat czasami zakładał koszulę, gdy wychodził wieczorem, przypomniał sobie Taemin. Mówił, że idzie do pracy, i może rzeczywiście to robił, ponieważ gdy wracał, zawsze miał jakieś pieniądze. Młody Tae nie rozumiał w jaki sposób brat je zarabiał, a nieco starszy już nie pamiętał o tych momentach. Teraz, ten Taemin leżący na podłodze i patrzący jak guziki od wytwornej koszuli upadają obok niego na polerowane drewno, na nowo rozpamiętywał przeszłość. Może on też zarabiał własnym ciałem, może był chłopaczkiem do towarzystwa? Tego nie wiedział. A potem już nie miał czasu o tym myśleć, bo został chwycony za długie włosy i podniesiony do góry. Zabolało, wyrywając z jego gardła przeciągły syk, a potem już tylko urwany krzyk, gdy Minho uderzył go na odlew dłonią, warcząc „zamknij się, suko”. Dlatego już powstrzymywał jęki bólu, gdy kosmyki jego rudych włosów zostały owinięte wokół pięści Choi i w niej zamknięte oraz gdy potem pociągnął za nie mocno, by mieć większy dostęp do szyi, do której się przyssał, a po chwili wgryzł.

Chyba chciał umrzeć, bo to przecież ledwie początek.

Czuł jak po szyi leniwie spływa mu krew, brudząc na czerwono jasną koszulkę. Zamglonymi łzami oczami patrzył na mężczyznę, gdy powoli oblizywał wargi z krwi, nie spuszczając z niego własnego spojrzenia. Utrzymywali kontakt wzrokowy,  gdy Lee opadał na kolana, by przybliżyć się do jego krocz. Miał nadzieję, że odrobinę go to uspokoi, bo on sam chyba potrzebował tej chwili. Zdawał sobie sprawę, że nie powinien zwlekać, ale świadomość, że ma prowokować Choi do agresji, a robienie tego, okazało się być zupełnie innymi rzeczami, z którymi nie potrafił sobie poradzić nawet jego własny, oszukany umysł.

                Uratował go, a może odłożył tylko w czasie, to co miało nastąpić, dzwonek do drzwi.  Nieco otępiały Minho, którego oczy pałały dziwnym blaskiem spojrzał na nie i nagle oprzytomniał, gdy usłyszał zniekształcony warstwą drewna głos jakiegoś mężczyzny. Natychmiast odsunął się od rudego, ale nadal trzymał jego włosy w kurczowym uścisku. Po dość długim i wypełnionym milczeniem  mężczyzny oraz ciężkimi, chociaż nieco przytłumionymi oddechami Taemina, czasie, Minho przyciągnął do siebie Taemina, wyrywając mu sporą garść włosów z głowy, i wysyczał mu wprost do ucha, ciągnąc za kosmyki.

                – Ubierz się jak na dziwkę przystało i tak też zachowuj. Mój ojciec się zapowiedział, chce poznać moją zabawkę. Może nawet dogłębnie, a ja mu nie zabronię, rozumiesz?

Gorzko się uśmiechnął na te słowa, jednocześnie lekko drżąc.  A czego innego się spodziewał? Doprowadził do takiej dziwnej, zupełnie nielogicznej i niemieszczącej się w głowach sytuacji, a teraz ma być główną atrakcją spotkania ojca z synem. Kyuhyun na pewno miał z niego niezłą zabawę, gdy  siedząc w tej swojej rezydencji i posuwając jednego z młodych służących, myślał o wszystkich tych bólach, których nastolatek doświadczy za jego pośrednictwem.

                – Dobrze, Minho.

                – Wiesz jak masz się zachowywać?

                – Wiem, Minho.

                – To spieprzaj. Za dziesięć minut widzę cię w salonie, jasne?

                – Tak… proszę pana.

                Minho złapał go na schodach. Wyglądał na już względnie opanowanego, a poczucie winy wylewało się z jego oczu wiadrami. Złapał chłopaka dyskretnie za rękę i splótł ich palce, by pociągnąć go na piętro, odprowadzany wzrokiem starszego, ciemnowłosego mężczyzny w drogim garniturze. Siedział wygodnie rozpostarty na sofie i spoglądał  na nich, popijając wino. Co prawda, Taemin nie widział jego twarzy, ale podejrzewał, że w niczym się nie różnił od tych wszystkich starych fiutów, które obciągał.

                – Nie rób tak nigdy więcej, Taemin. Proszę cię. Przecież wiesz, że często reaguję nie tak jak powinienem. – Uniósł dłoń i lekko dotknął sinego śladu na bladym policzku. Sam go zrobił, jednocześnie mieszając chłopca z błotem. Nienawidził się za te reakcje, za swoje własne myśli i chore pragnienia. Był złym człowiekiem, a przecież coś sobie obiecał. Chciał stanąć na nogi i przestać żyć przeszłością, a potem dać dom pewnemu chłopcu, który na to zasługiwał. Hyo przypominał  mu jego kochanego Minhyuka, i to właśnie z myślą o maluchu, pragnął żyć dobrze. Ale nie potrafił. Po prostu nie potrafił. Natomiast teraz pojawił się w jego życiu Taemin o anielskim spojrzeniu. Dlaczego tak łatwo przychodziło mu robienie mu krzywdy?

                – Przepraszam cię, Taemin. Więcej tak nie zrobię.

                – Przecież możesz. – Wzruszył ramionami, odwracając wzrok. Miał ochotę się z niego śmiać, z jego pewności, że potrafi powstrzymać te reakcje.

                – Ty w ogóle nie masz do siebie szacunku – wymamrotał zszokowany. – I co, podobało ci się, jak cię dusiłem, jak cię biłem, dzisiaj, wczoraj?

                – A może tak? – prychnął nieco podle, a potem z krzywym uśmiechem na ustach przysunął się do mężczyzny i otarł o jego penisa, jednocześnie wplatając palce w czarne włosy.  Gdy był tak blisko, że Minho nie mógł zauważyć wyrazu jego twarzy, przygryzł wargę i zamrugał kilka razy, by odgonić w oczach łzy. – Może chciałbym żebyś mnie pieprzył mocno i ostro, żebyś dominował jak prawdziwy samiec…?

                – Przestań, Taemin! – krzyknął, złapał jego nadgarstki i odsunął z daleka od swojego ciała. – Kolejny raz nie doprowadzisz mnie do tego stanu!

                – Kogo ty oszukujesz, Minho? – prychnął i wyrwał się z jego uścisku. – Wyprowadza cię z równowagi niemal wszystko i chcesz mi wmówić, że więcej tak się nie stanie?

Usiadł na stojącym nieopodal fotelu, odchylił do tyłu głowę i przymknął powieki. Zmęczył się dzisiejszym dniem, nieustanną walką z własnymi zasadami, zadaniem wyznaczonym przez Cho, nawet prowokowanie Minho było ciężką walką, nie tylko ze sobą, ale i oporami mężczyzny przed wyjawieniem prawdziwej natury. Bo może i miał w sobie tą całą brutalność oraz sadyzm, ale uciążliwie z tym walczył. Co prawda, często przegrywał, ale były to już skrajne momenty, Taemin o tym wiedział. Na swój sposób podziwiał siłę tego mężczyzny.

Ach, a kiedy pojawił się po raz pierwszy w tym domu, wydawał się być taki niczego nieświadomy. Oczywiście, nie wiedział nic, oprócz tego, że to wyrafinowana forma zemsty. Nie wiedział jednak na kim, dlaczego, w jaki sposób. Teraz już podejrzewał w jaki sposób, wiedział na kim, ale nie miał pojęcia co sprawiło, że tak bogaci ludzie, takie „grube ryby”, polują na jednego, szalonego faceta, jakim jest Mnho. Co zrobił w przeszłości, że naraził się tutejszemu gangowi?

                – Taemin…

Chłopak zakrył usta dłonią i zatrząsł się od bezdźwięcznego szlochu. Miał nadzieję, że z perspektywy mężczyzny wygląda to raczej na śmiech niż płacz. Chciał ograniczyć sobie łzawych scen z Minho, gdy ten będzie udawał dobrego wujka, by zaraz potem go uderzyć.

                Tak ostatecznie, relacja jaka go z nim łączyła była dla niego trudna, niesamowicie skomplikowana i raczej niewiele z niej rozumiał. Z jednej strony, wiedział, że ma mu służyć i już zaakceptował fakt, że właśnie tak wygląda jego życie. Naprawdę, zamierzał to robić. Chciał to robić, bo, na miłość boską, musiał. A może nie tylko dlatego…? Nie wyobrażał sobie innego życia, że nie byłby podporządkowany komuś silniejszemu. Robił to przez cały czas. Na początku byli to rodzice, potem brat, przez ludzi kierujących dzielnicowym gangiem oraz starszych facetów, którym służył. Park był typowym Panem, ciągle mu rozkazywał, a w swej zepsutej duszy Taemin się cieszył. Miał swoje miejsce w szeregu bez potrzeby osobistego poszukiwania i tam pozostawał, bo  w pewien sposób… było mu dobrze. Może nie każdemu podobałby się jego styl życia, ale wychowany był na dziwkę i tą dziwką pozostał. Proste.

Jednakże, z drugiej strony, pewne dziwne uczucia blokowały jego ukłony, słowa „proszę pana”, korzenie się. I to nie chodziło tylko o zasady, jakie wyznaczył mu Minho, a o coś innego. Może o resztki człowieczeństwa i szacunku do samego siebie? Nie był pewien. W życiu blokowało go wiele różnych czynników, jak wtedy, gdy przez zakaz Choi, nie mógł zwrócić się do niego, tak jak go nauczono. Na usta cisnęło mu się „proszę pana”, czasami samo „panie”, ale rzadko używał teraz tego sformułowania. Przez cały czas ze wszystkich stron ciągnęły go niewidzialne ręce osób, podszeptujących mu następne działania, próbujące przeciągnąć go na swoją stronę, jedną gorszą od drugiej.

To wszystko było dla niego za trudne, gubił się już teraz, chociaż mieszkał to od dwóch dni. Co będzie potem? Jak długo będzie trwać „potem”?

                – Taemin?

                – Tak, Minho? – Zwrócił na niego swą uwagę, otwierając oczy. Mężczyzna stał obok fotela i wpatrywał się w niego z niepewnością.

                – Naprawdę cię przepraszam. Zdaję sobie sprawę, że nie potrafię się kontrolować. – Odwrócił wzrok, byle nie zobaczyć tego oskarżycielskiego spojrzenia. –  Nie umiem, rozumiesz? Próbuje, ale nie potrafię…

Taemin lekko się uśmiechnął. Taki Choi był naprawdę rozczulający i wcale nie przypominał potwora.

                – Możesz mi coś powiedzieć, Minho?

                – Oczywiście.

                – Co się stało z twoim synem?

Oczy Minho znacznie się rozszerzyły, a dłonie zwinęły w pięści.

                – Skąd wiesz, że mam syna?

                – Uhm… – zaczął nieśmiało. Nie był pewien, jak zareaguje na jego wyznanie. – Właściwie, to zakradłem się do pokoju Minhyuka. Gniewasz się?

Mężczyzna wziął głęboki oddech, jakby próbował samego siebie przekonać, że nie może dać ponieść się emocjom, że to jest złe. Taemin miał prawo wiedzieć, prawda? Mieszkał z nim, prawdopodobnie będzie to robił przez dłuższy czas.

                – Nie, spokojnie. – Spróbował się nawet nieco uśmiechnąć, ale wyszedł mu jedynie gorzki grymas. – Mój syn nie żyje.

Chociaż w głębi duszy podejrzewał taki scenariusz, usłyszenie tego z jego ust okazało się być naprawdę szokujące. To wyjaśniało, dlaczego był tak przywiązany do pustego pokoju, a nawet nieco usprawiedliwiało jego gwałtowne i  brutalne zachowanie. Dla rodzica największą tragedią w życiu jest ewidentnie utrata dziecka, a Minho musiał się tym zmierzyć w pojedynkę.

                – Przykro mi, Minho – wyszeptał, lekko dotykając jego dłoni. – A czy mogę zapytać o coś jeszcze?

                – Chyba nawet wiem o co – mruknął pod nosem ponuro, ale pokiwał głową na znak zgody.

                – Czy twoja żona również nie żyje?

                – Owszem, Taeminie. Zmarła w tym samym czasie co Min.

Pokiwał głową i spojrzał na swoje dłonie. Lekko drżały, chociaż właściwie nie miał powodu do smutku. Nie znał ani chłopca, ani tajemniczej kobiety w życiu Choi, dlaczego więc się tak tym przejął? Zupełnie tego nie rozumiał i na razie… chyba nie chciał wiedzieć.

                – Chodź już, Taeminie. Mój ojciec czeka. – Choi złapał go za rękę i pomógł wstać, udając, że nie widzi rumieńców na twarzy nastolatka i uciekającego przed nim wzroku. – I przepraszam cię, ale będę musiał być… taki jak wcześniej.

                – Rozumiem, Minho. Czy może -  proszę pana? – Obydwoje prychnęli w tym samym momencie. Ta cała sytuacja to była jedna wielka paranoja.

                – Tak będzie dobrze – przytaknął. –  Słuchaj się mnie i… bądź dziwką.

                – To nie będzie trudne – stwierdził tylko i dał się wyciągnąć z pomieszczenia, przez cały czas dłoń mając zamkniętą w tej dużo większej, należącej do jego właściciela.

✦ III ✦ V ✦

~*~*~

Wracam po dość długiej nieobecności, za co naprawdę przepraszam, ale też nie obiecuję, że nowy rozdział, czy to Właściciela czy ostatnia część My Hero pojawi się w najbliższym czasie. Przepraszam.

Rozdział nieco… skomplikowany, niewątpliwie pojawiło się tu wiele rzeczy, które mocno Was zaskoczyły i popłatały całą akcję. Leo, Minho, Kyuhyun, nawet Minhyuk. Czekam na Wasze reakcje ♥

Poza tym, wyczekiwany przez Seiki, dlatego bardzo dziękuję mu za motywację i ciągle upominanie się brutalnego Minho. Czy taki cię satysfakcjonuje? XD

Zapraszam  do komentowania i serdecznie pozdrawiam ♥